Με αυτή τη φράση ο ιδρυτής του Tierry Sabine οργάνωσε τον πρώτο αγώνα Paris -Dakar στην Έρημο Σαχάρα ξεκινώντας το 1979, δίνοντας την εκκίνηση Πρωτοχρονιά από το Τροκαντερό στο Παρίσι και Τερματισμό στο Ντακάρ στη Σενεγάλη. Η διάρκεια του αγώνα τότε ήταν 20 ημέρες διανύοντας στο άγνωστο της ερήμου 10.000 χιλιόμετρα μέσα στην Σαχάρα.
Σήμερα που ολοκληρώνεται το πιο σκληροτράχηλο Ράλλυ στον κόσμο το DAKAR 2025, φιλοξενούμε στο Rthess.gr, τον Έλληνα Αναβάτη, νικητή και Θρύλο του αγώνα, Βασίλη Ορφανό, ο οποίος μοιράζεται κάποιες από τις καλύτερες στιγμές που έζησε αγωνιζόμενος με τη γαλανόλευκη στη μοτοσυκλέτα του!
Βασίλης Ορφανός
Προσωπικά ήμουν 6 χρονών τότε, αλλά αργότερα είχα ένα όνειρο να καταφέρω να αγωνιστώ σε αυτή την απόλυτη περιπέτεια. Η πρώτη μου ανάμνηση από μοτοσικλέτα, είναι σε ηλικία μόλις 7 χρονών, από δύο γειτονόπουλα που ζούσαν κοντά στα πατρικό μου στον Παράδεισο Αμαρουσίου. Μέσα σε μια μεγάλη αλάνα όπου έμεναν αυτά τα δύο παιδιά ο Τάσος και ο Γρηγόρης Χανιώτης, που ήταν αξιωματικοί στο Πολεμικό Ναυτικό είχαν αγοράσει με τους πρώτους τους μισθούς μια XT 500 . Παρόλο που είχαμε πάνω από 15 χρόνια διαφορά ηλικίας, ένα απόγευμα ζήτησα από τον Τάσο με παιδική αφέλεια αλλά και με μεγάλη λαχτάρα να με κάνει μια βόλτα. Αμέσως εκείνος προθυμοποιήθηκε και με έβαλε (το θυμάμαι σαν τώρα) μπροστά και επάνω στο ασημένιο ( σχήματος δάκρυ ) ρεζερβουάρ της ΧΤ 500 και κάναμε μια συγκεκριμένη διαδρομή που έχει μείνει ακόμη χαραγμένη στη μνήμη μου.
Τι μαγική βόλτα ήταν αυτή ….!
Έτσι μου φάνηκε στα παιδικά μου μάτια ….!
Για αυτό όταν γυρίσαμε πίσω στη βάση μας είπα μέσα μου μιλώντας στον εαυτό μου : όταν μεγαλώσω θα έχω δική μου εντούρο μοτοσικλέτα με ψηλά φτερά ….!Για την ιστορία αξίζει να αναφέρω ότι με ΧΤ 500 είχε κερδίσει στο πρώτο Rally Dakar το 1979, ο Σιρίλ Νεβέ, ένας μικρόσωμος αλλά ταχύτατος Γάλλος αναβάτης….!Η μαγική σπίθα είχε ανάψει….! Υπάρχει όμως κάτι ακόμη που ακολουθεί το DNA μου.
Ο πατέρας μου ο Μηνάς Ορφανός γεννηθείς το 1940 στο Χαλάνδρι με μοτοσικλέτα του μία BMW R 12 το 1959 σε ηλικία 19 χρονών έκανε διανομή πάγου στα πέριξ του Ψυχικού, Παραδείσου, Πολυδρόσου, Χαλανδρίου και έλεγε χαριτολογώντας :Είμαι πολίτης του Κόσμου και είμαι μόνιμα σε κίνηση …..!
Έτσι γνώρισε την γυναίκα του και αργότερα μητέρα μας Σπυριδούλα Ορφανού δημιουργώντας την οικογένεια του. Προσωπικά από μικρό παιδάκι όταν τον ρωτούσα γιατί ποτέ δεν σταματούσε όταν κάναμε κάποια μεταφορά μαζί πηγαίνοντας παρέα του, μου έλεγε δεν σταματάω πουθενά παρά μόνο εκεί που πρέπει να φτάσουμε ….!
Αυτό το ρητό το χρειάστηκα μέσα στην μεγαλύτερη ειδική 1.055 χιλιομέτρων του RALLY DAKAR το 2004 όπου οδηγούσα 22,5 ώρες χωρίς να σταματήσω πουθενά μέσα στην έρημο νύχτα , ημέρα , νύχτα…..! Ξεκινήσαμε 2:00 πμ ξημερώματα 180 αναβάτες και φτάσαμε στο τερματισμό 00:30 την επόμενη ημέρα μόλις 40. Ήμουν ανάμεσα στην Ελίτ των καλύτερων αναβατών του Κόσμου.
Σαν ανάμνηση του πατέρα μου Μηνά έχω και τη μοτοσικλέτα που οδηγούσε τη R 12 μοντέλο του 1940 μέσα στο γραφείο μου άκρως λειτουργική…..! Όποτε την οδηγώ μου φεύγουν πάντα κάποια δάκρυα συγκίνησης από τα μάτια μου ….! Είναι σαν να τον έχω πάντα μαζί μου και την οδηγούμε παρεούλα ….! Παρέα πάντα είχα τις αγωνιστικές μου μοτοσικλέτες πιστές μου σύμμαχους…!
Όπερ και εγένετο …..στην αγωνιστική πορεία της ζωής μου και στα 18 μου, αγοράζω την πρώτη μου Εντούρο μοτοσικλέτα, μια Honda XR 250 R εισαγωγής από Ιαπωνία, από τους αδερφούς Στέλιο και Γιώργο Σπυριδόπουλο από το Χαλάνδρι, μεγάλα ονόματα και πρωταθλητές της εποχής τους μέσα από χωμάτινους αγώνες motocross και enduro….. !
Μετά από δύο χρόνια αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι μου έκαναν πρόταση (σαν πρωταθλητής Ελλάδος που ήδη ήμουν από τα 18 μου) και στα είκοσι μου αγωνίζομαι σαν αναβάτης τους με χειροποίητη αγωνιστική μοτοσικλέτα εκ Σουηδίας, και έτσι γίνομαι οδηγός τους με Husaberg FE 350 κατακτώντας το δεύτερο μου πρωτάθλημα σαν πρωταθλητής Ελλάδος στο enduro το 1995, κερδίζοντας τον πρώτο μου (1) βαθμό στην παγκόσμια κατάταξη από την πρώτη μου συμμετοχή σε αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη γείτονα Ιταλία (15ος στο Παγκόσμιο) και συμμετοχή μας στην Ολυμπιάδα του εντούρο I.S.D.E. την ίδια χρονιά στην Πολωνία.
Η αγωνιστική μου πορεία δεν σταμάτησε εκεί.
Ακολούθησαν ακόμα τρία πρωταθλήματα Ελλάδος στο σύνολο από τα πέντε που έχω κερδίσει, με Suzuki DR 350 R το 1996-1997. Το 97 όμως συμμετέχοντας στους τέσσερις από τους οκτώ αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Enduro τερματίζουμε στη 12η θέση στο Κόσμο.
Το 1998 περνώντας σαν επίσημος αναβάτης στη Yamaha Hellas με μια εξαιρετική μοτοσικλέτα YZF WR 400 καταφέρνουμε να κερδίσουμε τόσο τον τίτλο του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Enduro , όσο και την Πρώτη Θέση σε αγώνα του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Enduro κερδίζοντας τον δύο φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ιταλό Mario Rinaldi. Μια ξεχωριστή όμως συνάντηση εκείνη την ίδια χρονιά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εντούρο με την ομάδα του Γαλλικού στρατού Armee de Terre, αλλάζει προς το καλύτερο τα πράγματα για εμένα. Υιοθετώντας αγωνιστικά τον Βασίλη στις Ολυμπιάδες του Εντούρο I.S.D.E. καταφέρνω να αγωνιστώ σε πέντε ISDE ( Πολωνία, Πορτογαλία , Γαλλία, Βραζιλία, Νέα Ζηλανδία), και να διακριθώ κερδίζοντας Χάλκινο μετάλλιο το 1999 στη Πορτογαλία και Ασημένιο το 2001 μέσα στην έδρα τους στη Γαλλία. Μετά από αυτό τον αγώνα με τη συμπαράσταση και τη βοήθεια τους, βρήκα την ομάδα μου στο Παρίσι Challenze 75 όπου με βάση μια αξιόπιστη Honda XR 400 R θα αγωνιζόμουν το 2003 στο πρώτο μου DAKAR.
Μετά από 19 ημέρες σκληρής και επίμονης μάχης με δύο Γάλλους αναβάτες με ίδιο τύπο μοτοσικλέτας καταφέραμε να τερματίσουμε στην πρώτη θέση (1ος ) κερδίζοντας την κατηγορία των 400 κυβικών εκατοστών και 34ος στη γενική κατάταξη με 12 λεπτά από τον δεύτερο, ξεδιπλώνοντας την Ελληνική σημαία στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών, από τους 185 αναβάτες που συμμετείχαν τότε.
Αυτή η νίκη μας συγκίνησε και προκάλεσε εντύπωση στον Φιλανδό Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ari Vatanen που αργότερα στο Ευρωκοινοβούλιο δήλωσε : Εσείς στην Ελλάδα δεν χρειάζεστε παγοθραυστικά όπως εμείς στη Φιλανδία. Ο Βασίλης Ορφανός είναι το παγοθραυστικό που άνοιξε το δρόμο για όλους τους Έλληνες.
Σε συνέχεια η Honda France διαφήμισε αυτή τη νίκη σε όλα τα Γαλλικά περιοδικά μοτοσικλέτας. Στη πορεία μας μετά από αυτή τη σπουδαία νίκη, ακολούθησαν ακόμη 5 συμμετοχές στο DAKAR το 2004,2005,2008,2009, 2011.
Καταφέραμε να αγωνισθούμε συνολικά 4 ακόμη φορές στην Αφρικανική ήπειρο με τερματισμό και στο Dakar στην Κλασική διαδρομή στη πρωτεύουσα της Σενεγάλης, στην 5η θέση στα 450 κ. εκ. με δύο νεκρούς συναθλητές μας.
Ακολούθησε η συγγραφή του αυτοβιογραφικού μας βιβλίου με τον τίτλο ” Ψυχές στην άμμο” με σκοπό να δώσουμε το ερέθισμα σε ένα παιδί που ονειρεύεται να κάνει το όνειρο του στόχο και το στόχο του πραγματικότητα.
Τρία χρόνια αργότερα μετά την ακύρωση του αγώνα το 2008, συνεχίσαμε αλλάζοντας ήπειρο να συμμετέχουμε και να τερματίσουμε στην Λατινική Αμερική, συγκεκριμένα σε Αργεντινή -Χιλή, διασχίζοντας τις Άνδεις σε 5.000 μέτρα υψόμετρο και την έρημο Ατακάμα το 2009 και το 2011. Το 2011 αγωνιστήκαμε με την εργοστασιακή ομάδα της Aprilia racing με μοτοσικλέτα των 450 κυβικών Tuareg RXV 450 Rally Factory Bike όπου εξαιτίας μιας ηλεκτρικής βλάβης να στερηθούμε τη χαρά του τερματισμού δύο ημέρες πριν το τέλος του αγώνα.
Παράλληλα τα τελευταία 20 χρόνια εκπαιδεύουμε αναβάτες στη σχολή ασφαλούς οδήγησης της VOM ( Vasilis Orfanos Motorsport ) με σκοπό την οδική ασφάλεια τόσο εντός όσο και εκτός δρόμου, με σκοπό την αλλαγή κουλτούρας και την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας.
Comments are closed.