Γράφει ο Παντελής Τζερτζεβέλης
Δεν υπάρχει μέρα που να μην περπατήσω στους δρόμους της «Νύφης του Θερμαϊκού» όπως έλεγαν οι παλαιότεροι την Θεσσαλονίκη και να μην οργιστώ, από τους σωρούς των μπάζων και των σκουπιδιών, τα οποία, κάποιες μέρες, μας αναγκάζουν να κρατάμε την ανάσα μας!
Εκεί μέσα στα στενά υπάρχουν κάποιοι τοίχοι κάποιες πόρτες, και τελευταίως, κάποιες βιτρίνες ζωγραφισμένες, που στο κοίταγμά τους, μας υποχρεώνουν σε στάση! Πόσο; Τόσο, όσο, χρειάζεται για να κοιτάξουμε βαθύτερα, και να «ακούσουμε» μήπως, έχουν κάτι να μας πουν.
Κάποιες τζαμαρίες και άχαρα κτήρια γίνονται «καμβάς» για καλλιτέχνες του δρόμου, που έχουν για εργαλεία τους πινέλα, μπογιές και μια εικόνα που για κάποιες μέρες θα απογκριζοποιήση το αστικό τοπίο της περιοχής. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα για κάθε άνθρωπο από το να αλλάζει την διάθεσή του ευχάριστα μέσα από εικόνες, που τον κάνουν να χαμογελά & γιατί όχι να ταξιδεύει σε άλλη γη και άλλα μέρη. Νομίζω ότι και οι επιχειρηματίες που εμπιστεύονται σε κάποιον καλλιτέχνη του δρόμου την εικόνα της επιχείρησής του, θέλει να προσφέρει «φιλοξενία και όνειρα» στην πιο ωραία τους εκδοχή σε όσους τον επισκεφτούν.
Καλλιτέχνες δημιουργοί, ελεύθεροι ζωγράφοι του δρόμου, χωρίς μισθούς και χορηγίες, μεταμορφώνουν σε λίγες ώρες τις τεράστιες κι άχρωμες επιφάνειες σε έργα τέχνης. Ζωγραφιές που τραβούν το βλέμμα σου και σε κάνουν να κοιτάς σα χαμένος στη θέα τους. Εδώ είναι τώρα που εσύ, τραβάς ενέργεια από τον καλλιτέχνη και λαμβάνεις το μήνυμα που σου άφησε, κρατώντας το σφιχτά μέσα σου, μόλις το αποκωδικοποιήσεις. Η καλλιτεχνική έκφραση των ζωγράφων του δρόμου, δεν μπαίνει σε καλούπια, και δεν συμμορφώνεται με κανόνες, παρά, αποτελεί μια τέχνη κοινωνικά ανοιχτή στον καθένα μας, μια έκθεση όπου κανείς δεν πληρώνει εισιτήριο.
Όλοι οι καλλιτέχνες χρειάζονται επιβράβευση για να μπορούν να βελτιώνονται και να συνεχίζουν να προσφέρουν. Αυτοί, όμως, δεν μαθαίνουν ποτέ το πόσο πολύ μας αρέσει το έργο τους, δε γνωρίζουν ότι κατάφεραν να φτιάξουν τη μέρα σου όταν εσύ περνούσες από μπροστά τους με χιλιάδες αρνητικές σκέψεις, ούτε και θα δουν τα μάτια των παιδιών που κολλάνε πάνω τους στην κυριολεξία!
Ίσως γι’ αυτούς το χειροκρότημα να ‘ναι αθόρυβο κι η αναγνώρισή τους σιωπηλή. Ίσως, όμως, η ενέργεια του θαυμασμού των έργων τους να αντηχεί στα δικά τους αφτιά σαν αλαλαγμός. Αυτοί οι καλλιτέχνες ακόμη και αν βρέχει δεν σταματούν να οραματίζονται και να δημιουργούν, προκειμένου να διώξουν τις κακές σκέψεις από όλους μας, με μια και μόνη περαστική ματιά αλλάζουμε διάθεση.
Comments are closed.