Η Κάλλια Παπαδάκη είναι Ελληνίδα συγγραφέας και σεναριογράφος, γεννήθηκε στο Διδυμότειχο και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Μετακόμισε στις ΗΠΑ όπου σπούδασε οικονομικά στο Bard College και στο Brandeis University.Το πρώτο σενάριο της Παπαδάκη με τίτλο Σεπτέμβριος έκανε πρεμιέρα στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι-Βάρυ. Η Κάλλια Παπαδάκη έχει γράψει στο σύνολο 4 ταινίες, συμπεριλαμβανομένου και του “Wishbone”, την πιο πρόσφατη ταινία που έχει γράψει και προβλήθηκε πρώτη φορά στις 28 Φεβρουαρίου 2024. Η ταινία “Wishbone” είναι συμπαραγωγή της ΕΡΤ. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η σκηνοθέτις της ταινίας είναι η Πέννυ Παναγιωτοπούλου με την οποία η Κάλλια έχει ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν στην ταινία “Semptember”.
Τότε (σ.σ. το διήγημα) λεγόταν «40 Μέρες» καθώς είναι κομμάτι της ταινίας αυτές οι 40 μέρες. Γράφτηκε κάποια στιγμή αν θυμάμαι καλά το 2008, πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κάποια στιγμή αφότου κυκλοφόρησε στις εκδόσεις πόλις η συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Ήχος του Ακάλυπτου», αυτή ήταν η πέμπτη ιστορία, μια από τις πιο δικές μου αγαπημένες ιστορίες. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που είχα όταν έγραφα αυτή την ιστορία, αυτή τη νουβέλα αν προτιμάτε, γιατί έχει αρκετά μεγάλη έκταση στο βιβλίο. Κάποια στιγμή κουβεντιάσαμε την Πέννυ (σ.σ. Παναγιωτοπούλου) με σκοπό μήπως την διασκευάσουμε για μια ταινία μεγάλου μήκους όπερ και ἐγένετο. Αυτή η διαδικασία πήρε δύο, τρία, τέσσερα χρόνια. Ξέρουμε όλοι τους χρόνους του σινεμά, και πόσο πολύ παίρνει από κουράγιο, θάρρος, σθένος στο να χρηματοδοτήσει κανείς μια ταινία να τη γράψει επίσης. Κάποια στιγμή το 2015 εν μέσω κρίσης αν θυμάμαι καλά ξεκίνησα να γράφω το σενάριο, να διασκευάζω τη νουβέλα, που είναι μια πολύ διαφορετική διαδικασία. Επειδή είναι ζωντανός οργανισμός ένα το σενάριο, αλλάξαμε κάποια γεγονότα της ιστορίας για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της αφήγησης. Συγκεκριμένα, ο χαρακτήρας του βιβλίου άλλαξε ριζικά στο σενάριο, παρ’ όλα αυτά το πλαίσιο παρέμεινε ίδιο. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να κάνω κοινωνικό ρεαλισμό, να εντάξω παράλληλα μια τρυφερότητα και σκληράδα που έχει ο ρεαλισμός. Έτσι του αλλάξαμε αρχικά ηλικία, τότε (σ.σ. στο βιβλίο) ήταν ένας εξηνταπεντάχρονος, πρώην αστυνομικός, που δουλεύει ως σεκιουριτάς σε δημόσιο νοσοκομείο τώρα (σ.σ. στην ταινία) είναι ένας νεαρός στην αρχή της ζωής του και της «τύπου» καριέρας του, αν αυτό είναι καριέρα. Με ενδιέφερε κατά κύριο λόγο να μιλήσω για αυτό το μεταίχμιο στο οποίο πολλές φορές όλοι μας βρισκόμαστε, πως τα πράγματα με ένα τρόπο αμφιταλαντεύονται και μαζί και εμείς, πως τα πράγματα μπορούν να πάρουν μια τροπή που δεν την περιμέναμε, ενώ ελπίζαμε στη ζωή μας σε κάτι λαμπρότερο. Η μάχη για την επιβίωση ουσιαστικά μας αναγκάζει να μην μπορούμε να κρίνουμε τι είναι σωστό, τι είναι καλό, ποιο είναι το κακό, με άλλα λόγια εκεί παύει να υπάρχει το καλό και το κακό, το μόνο που υπάρχει είναι επιβίωση.
Οι «40 Ημέρες» μας παραπέμπουν, σ’ ένα μνημόσυνο το οποίο ως έννοια έχει μέσα του και το πένθος έχει και το τετελεσμένο. Το “Wishbone” (σ.σ. που είναι ο διεθνής τίτλος της ταινίας) παραπέμπει στην ευχή αλλά και την τύχη… Οι «Ιστορίες από τον Ακάλυπτο» πάλι είναι αυτά που «παρακούς» και ξετυλίγουν μια άγνωστη πτυχή στη ζωή του άλλου…
Είναι ένα τρίπτυχο. Βέβαια αυτές τις «40 μέρες» λειτουργούν και θεραπευτικά. Πολλά πράγματα συμβαίνουν σε 40 μέρες, ναι μεν είναι η περίοδος πένθους ώστε συνδέεται με την πιθανή αναγέννηση. Ναι, το “Wishbone” είναι αυτό το 50-50: είναι η ευχή που πραγματώνεται ή ακυρώνεται. Θεωρώ, στη συγκεκριμένη ταινία, πραγματώνεται, όμως μπορεί να παραμένει μια πικράδα. Έτσι γίνεται με τις ευχές: εύχεσαι κάτι που μπορεί να μην ήξερες αν το ήθελες. Δεν κρύβω κάτι καθώς υπάρχει και το διήγημα (σ.σ. που κάποιος θεατής μπορεί να διαβάσει και να μάθει εκ πρωίμου την εξέλιξη της ιστορίας), αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Κώστας, είναι ένας άνθρωπος που μετά το θάνατο του αδερφού του αναλαμβάνει να φροντίσει την μικρή ανιψιά του. Προσπαθεί παράλληλα να σώσει και το πατρικό του σπίτι, το οποίο λόγω χρεών του αδερφού πρόκειται να το πάρει η τράπεζα. Αυτή είναι η ιστορία (εν συντομία) οπότε (ο ήρωας) πρέπει να βρει λύσεις όσο είναι σε αυτό το μεταίχμιο και υπό πίεση. Αξίζει να αναφέρω ότι η ταινία θα κυκλοφορήσει και στη Γαλλία την επόμενη κινηματογραφική χρονιά, όπως το έθεσες σωστά, υπό τον τίτλο διαφορετικώς “Our Tension” που μπορεί να αποδοθεί ως «υπό πίεση», «στην κόψη των πραγμάτων». Πιστεύω πως ταιριάζει είναι ένας ταιριαστός τίτλος, γιατί για τους Γάλλους δεν σημαίνει τίποτα η έννοια «40 μέρες», πράγμα που μου έκανε εντύπωση, οπότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον τίτλο. Περιορίζομαι σε αυτά σχετικά με την ιστορία έχει να κάνει με ένα υπαρκτό δίλημμα με ηθικές προεκτάσεις, με το να τραβάς αυτή την κόκκινη γραμμή, με το τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για την επιβίωση, τι θα θυσιάσεις και βέβαια ένα κομμάτι του εαυτού σου γιατί κάνεις και πράγματα που δεν τα αναγνωρίζεις. Νομίζω έχει ένα βάρος όλο αυτό.
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.