Το σπήλαιο, με βάθος τουλάχιστον 100 μέτρων, είναι μέρος ενός εκτεταμένου υπόγειου δικτύου που παραμένει ανεξερεύνητο.
Η ανακάλυψη έγινε από τους επιστήμονες Lorenzo Bruzzone και Leonardo Carrer του Πανεπιστημίου του Τρέντο στην Ιταλία, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τεχνολογία ραντάρ για να εξετάσουν την είσοδο ενός λάκκου στο Mare Tranquillitatis, μια βραχώδη πεδιάδα ορατή από τη Γη και το σημείο προσγείωσης του Apollo 11 το 1969. Το σπήλαιο σχηματίστηκε από ροές λάβας που δημιούργησαν σήραγγες μέσα στο σεληνιακό πέτρωμα, παρόμοιες με τις ηφαιστειακές σπηλιές στη Γη, όπως αυτές στο Λανζαρότε της Ισπανίας.
Η Helen Sharman, η πρώτη Βρετανίδα αστροναύτης, παρατήρησε στο BBC News ότι το σπήλαιο αυτό αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη τοποθεσία για μια σεληνιακή βάση, υποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν σε τέτοιους σεληνιακούς λάκκους μέσα στα επόμενα 20 έως 30 χρόνια.
Η ανακάλυψη αυτή έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή στην παγκόσμια κούρσα για τη δημιουργία μόνιμης ανθρώπινης παρουσίας στη Σελήνη. Η προστασία των αστροναυτών από την ακτινοβολία, τις ακραίες θερμοκρασίες και τις διαστημικές καιρικές συνθήκες είναι ζωτικής σημασίας, και το νεοανακαλυφθέν σπήλαιο θα μπορούσε να προσφέρει το απαραίτητο καταφύγιο.
Οι ερευνητές τόνισαν ότι η έρευνά τους περιλάμβανε επισκέψεις σε γήινα ηφαιστειακά σπήλαια για να κατανοήσουν καλύτερα τον σχηματισμό και τις δυνατότητες του σεληνιακού σπηλαίου. Η ανακάλυψη αυτή ανοίγει νέες προοπτικές για τη διαστημική εξερεύνηση και την εγκατάσταση ανθρώπινων βάσεων στη Σελήνη, ενισχύοντας τη δυνατότητα για μακροπρόθεσμη διαμονή και έρευνα στο σεληνιακό περιβάλλον.
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.