Το Ράδιο Θεσσαλονίκη βρέθηκε στο σημείο τον Ιούλιο του 2017 για την έντυπη εφημερίδα Thessnews.
Δείτε Video και φωτογραφίες και διαβάστε το ρεπορτάζ όπως το κατέγραψε τότε, η δημοσιογράφος Θεοδώρα Καρακιουλάχ.
“Μεταξύ των Νέων επιβατών και της Αγίας Τριάδας, δίπλα από το Κέντρο Αναψυχής Αξιωματικών Υπαξιωματικών βρίσκεται το κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας. Η πάλαι ποτέ ξακουστή παραλία της Αγίας Τριάδας γνώρισε στο παρελθόν μεγάλη αίγλη, καθώς ήταν από τις πιο διάσημες παραλίες της περιοχής. Τις δεκαετίες ‘60 και ’70 φιλοξένησε καλλιτέχνες, μεγάλες συναυλίες, εκεί γυρίστηκαν ακόμα και ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και εκεί ήταν το σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων τους καλοκαιρινούς μήνες όπου η παραλία έσφυζε από κόσμο.
Σήμερα η παλιά αίγλη έχει θαφτεί μέσα σε μπάζα, σκουπίδια, βρωμιές, σπασμένα γυαλιά, κατεστραμμένα κτήρια, κόπρανα, επικίνδυνες κατασκευές, σίδερα, ξύλα, σπασμένες τουαλέτες, βανδαλισμούς και αποκαΐδια.
Σοκάρει η εικόνα του εγκαταλελειμμένου κάμπινγκ του ΕΟΤ. Η αδιαφορία και η εγκατάλειψη ντροπιάζουν την παραλία της Αγίας Τριάδας και καθιστούν την περιοχή από τις πιο επικίνδυνες για την σωματική υγεία και ασφάλεια παραθεριστών και λουώμενων. Η απόσταση από την παραλία είναι μόλις στα πέντε μέτρα εκεί όπου καθημερινά απολαμβάνουν το μπάνιο τους οικογένειες με μικρά παιδιά.
Κίνδυνος για την δημόσια υγεία
Στο μεγάλο έκτασης οικόπεδο, έχει πρόσβαση όποιος θέλει από το βόρειο τμήμα του που είναι παραθαλάσσιο με μεγάλο παραλιακό μέτωπο. Στο καταπράσινο οικόπεδο με τα πολλά δέντρα και την πυκνή βλάστηση, διακρίνει κανείς από την πρώτη στιγμή την εγκατάλειψη και την αδιαφορία όχι μόνο στις παλιές εγκαταστάσεις του ΕΟΤ αλλά και σε όλο τον περιβάλλοντα χώρο. Τα κτήρια έιναι σε άθλια κατάσταση, που θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο την σωματική υγεία αλλά και την υγιεινή. Τα πάντα είναι κατεστραμμένα και εκτεθειμένα στον οποιοδήποτε. Οι βανδαλισμοί και το πλιάτσικο που έχουν γίνει εκεί δεν έχει προηγούμενο. Παντού συναντάει κανείς μπάζα και σκουπίδια ότι έχει απομείνει από τα μισογκρεμισμένα κτήρια και τον εξοπλισμό των χώρων. Χαρακτηριστικό είναι οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι σε όλα σχεδόν τα κτήρια σε συνδυασμό με τα άπειρα θραύσματα από τις τζαμαρίες, τις σπασμένες τουαλέτες και τα κόπρανα που υπάρχουν παντού. Ότι κατασκευή έχει γίνει στο παρελθόν έχει βανδαλιστεί, με σίδερα, ξύλα και μπετόν να απειλούν την σωματική ακεραιότητα του επισκέπτη. Χαρακτηριστική είναι η αφύλαχτη πισίνα που έχει γεμίσει με όμβρια νερά, σανίδια, πολυθρόνες και σκουπίδια ενώ παραπλεύρως παραμένουν ανοιχτές μεγάλες και βαθιές τρύπες στο έδαφος που φέρουν μηχανισμό για την τροφοδότηση νερού στην πισίνα. Φαίνεται ότι στο παρελθόν κάποιοι χρησιμοποίησαν τον χώρο ακόμα και ως καταφύγιο για αδέσποτα ζώα ενώ σήμερα εκμεταλλεύονται κάποια κτήρια ως αποθηκευτικό χώρο για την φύλαξη παραθεριστικού και αλιευτικού εξοπλισμού.
Άγονοι οι διαγωνισμοί
Τον Απρίλιο του 2013 το ακίνητο έκτασης 132,483 τμ περιήλθε στα χέρια του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε (ΤΑΙΠΕΔ). Από την δεκαετία του εβδομήντα το λειτούργησε ως κάμπινγκ ο Εθνικός Οργανισμός Τουρισμού και τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια ρημάζει παρατημένο.
«Προηγήθηκαν δύο διαγωνισμοί από το ΤΑΙΠΕΔ πριν δυο χρόνια για να γίνουν τουριστικές κατοικίες. Δοθήκαν δυο προσφορές περίπου 5εκ ευρώ αλλά ο διαγωνισμός κηρύχθηκε άγονος από το ΤΑΙΠΕΔ γιατί τα ποσά ήταν μικρά» τονίζει στη TN ο δήμαρχος Θερμαϊκού, Γιάννης Μαυρομάτης. «Όταν αναλάβαμε εμείς την διοίκηση, κάναμε εισήγηση στο ΤΑΙΠΕΔ να μην γίνουν τουριστικές κατοικίες, να παραμείνουν τα δέντρα μέσα στο χώρο και να μισθωθεί ως κάμπινγκ γιατί η περιοχή έχει πληθώρα κτηρίων, δεν χρειαζόμαστε άλλα, πρέπει να κρατήσει το ακίνητο τον χαρακτήρα του. Παρακάμψαμε και το πρόβλημα με την αλλαγή χρήσης γης γιατί για να παραμείνει ως κάμπινγκ δεν έπρεπε να ανήκει το ακίνητο στο σχέδιο πόλης». Ο δήμαρχος προσθέτει ότι επιθυμία της διοίκησης είναι να μην μείνει ανεκμετάλλευτο το ακίνητο γιατί με την μίσθωση θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα αναβαθμιστεί η περιοχή”.
Ακμάζει η περιοχή της Αλμωπίας λόγω των λουτρών του Πόζαρ. Στην περιοχή έχουν αναπτυχθεί και ξενοδοχειακές μονάδες με 5.000 κλήνες. Οι εγκαταστάσεις ανήκουν στο δήμο, οι πηγές είναι μέσα στο οικόπεδο της Λουτρόπολης και υποδέχονται κόσμο όλο το χρόνο.
Ωστόσο ο δήμαρχος διαμαρτύρεται για την οδική σύνδεση με την ευρύτερη περιοχή.
Ξεκίνησαν οι γεωτρήσεις για τον έλεγχο του υδροφόρου ορίζοντα
Πρόκειται για το δεύτερο στάδιο για την αξιοποίηση των Λουτρών της Θέρμης, δήλωσε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη ο δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας, μετά τη συμφωνία στην οποία κατέληξαν ο δήμος Θεσσαλονίκης και ο δήμος Θέρμης για την αξιοποίηση των Λουτρών.
Όπως είπε από τις γεωτρήσεις προκύπτει ότι το νερό που βγαίνει είναι στους 38 βαθμούς κελσίου, λίγο πάνω από τη θερμοκρασία του σώματος, και θα ακολουθήσει ο έλεγχος για την ποιότητα του νερού.
Αυτή την ώρα βγαίνουν 25 κυβικά μέτρα νερού την ώρα και αυτό είναι "το πρώτο πράσινο φως. Μέχρι στιγμής πάμε καλά" είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για μία έκταση 'στολίδι' 500 στρεμμάτων.
Υπάρχουν ενδιαφερόμενοι για την αξιοποίηση των λουτρών δήλωσε από την πλευρά του ο δήμαρχος Θέρμης Θ. Παπαδόπουλος και τάχθηκε υπέρ της αξιοποίησης από ιδιώτη επενδυτή.
Ανέφερε ότι στο παρελθόν τα λουτρά έκλεισαν διότι τα νερά ήταν κάτω από 26 βαθμούς και δεν υπήρχαν νερά. Σήμερα αποδεικνύεται το αντίθετο, ανέφερε.
Η ιστορία της «μικρής τσιγγάνας και του «Μαρκησίου» που συντάραξε την Θεσσαλονίκη -
Η ιστορία της βίλας κόσμημα στην περιοχή των "Εξοχών".
Γράφει η Θεοδώρα Καρακιουλάχ || karakioulach@gmail.comThessHistoryΗ Casa Bianca υπήρξε ένα από τα εμβληματικά κτήρια της Θεσσαλονίκης που μαζί της συνδέθηκε ένας φλογερός έρωτας και η ιστορία της πόλης του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα.Η πανέμορφη έπαυλη χτίστηκε το 1912, την χρονιά της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης στην κοσμοπολίτικη περιοχή των «Εξοχών». Από τα τέλη του 19ου αιώνα η ανατολική Θεσσαλονίκη, η εκτός των τειχών, άρχισε να ανοικοδομείται με πλουσιοπάροχα σπίτια, τεράστιες αυλές και κήπους και μοναδική αρχιτεκτονική που ακολουθούσε τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Η Casa Bianca ή Βίλα Μπλανς ή Βίλα Φερνάντεζ χτίστηκε από τον εβραίο ιταλικής καταγωγής Ντίνο Ιωσήφ Φερνάντεζ –Ντιάζ σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πιέτρο Αρριγκόνι. Η οικογένεια Φερνάντεζ ήταν μια από τις σπουδαιότερες οικογένειες της Θεσσαλονίκης που μαζί με τους Μοδιάνο, Αλλατίνι και Μορμπούργκο αποτέλεσαν τους σημαντικότερους εμπορικούς οίκους.
Η βίλα βρίσκεται στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Όλγας και Θεμιστοκλή Σοφούλη σε οικόπεδο που αγόρασε ο Φερντάντεζ το 1911 από τον Μερκάδο Γιεσουά και πήρε το όνομα της από την σύζυγό του Μπλάνς (Μπιάνκα), κόρη του Λεόν ντε Μαγιέρ.
Το πανέμορφο αρχοντικό στην περιοχή του Ντεπό, πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις του πρώην τροχιόδρομου, περιγράφεται ως μια «κομψή μολυβδόφαιος έπαυλις, ρυθμού μάλλον Ελβετικού» η οποία στοίχισε σύμφωνα με τον εργολάβο πάνω από 120 χιλιάδες δραχμές. Ο Ντίνο Φερνάντεζ απέκτησε με την Μπιάνκα τρία παιδιά, την Αλίνη, την Νίνα και τον Πιερ και λέγεται ότι πρόσφερε στην σύζυγό του την βίλα ως γαμήλιο δώρο.
Η Casa Bianca υπήρξε ένα από τα εμβληματικά κτήρια της Θεσσαλονίκης που μαζί της συνδέθηκε ένας φλογερός έρωτας και η ιστορία της πόλης του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα.
Η πανέμορφη έπαυλη χτίστηκε το 1912, την χρονιά της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης στην κοσμοπολίτικη περιοχή των «Εξοχών». Από τα τέλη του 19ου αιώνα η ανατολική Θεσσαλονίκη, η εκτός των τειχών, άρχισε να ανοικοδομείται με πλουσιοπάροχα σπίτια, τεράστιες αυλές και κήπους και μοναδική αρχιτεκτονική που ακολουθούσε τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Η Casa Bianca ή Βίλα Μπλανς ή Βίλα Φερνάντεζ χτίστηκε από τον εβραίο ιταλικής καταγωγής Ντίνο Ιωσήφ Φερνάντεζ –Ντιάζ σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πιέτρο Αρριγκόνι. Η οικογένεια Φερνάντεζ ήταν μια από τις σπουδαιότερες οικογένειες της Θεσσαλονίκης που μαζί με τους Μοδιάνο, Αλλατίνι και Μορμπούργκο αποτέλεσαν τους σημαντικότερους εμπορικούς οίκους.
Η βίλα βρίσκεται στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Όλγας και Θεμιστοκλή Σοφούλη σε οικόπεδο που αγόρασε ο Φερντάντεζ το 1911 από τον Μερκάδο Γιεσουά και πήρε το όνομα της από την σύζυγό του Μπλάνς (Μπιάνκα), κόρη του Λεόν ντε Μαγιέρ.
Το πανέμορφο αρχοντικό στην περιοχή του Ντεπό, πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις του πρώην τροχιόδρομου, περιγράφεται ως μια «κομψή μολυβδόφαιος έπαυλις, ρυθμού μάλλον Ελβετικού» η οποία στοίχισε σύμφωνα με τον εργολάβο πάνω από 120 χιλιάδες δραχμές. Ο Ντίνο Φερνάντεζ απέκτησε με την Μπιάνκα τρία παιδιά, την Αλίνη, την Νίνα και τον Πιερ και λέγεται ότι πρόσφερε στην σύζυγό του την βίλα ως γαμήλιο δώρο.
Ο φλογερός έρωτας που συντάραξε την ΘεσσαλονίκηΗ ρομαντική ιστορία της βίλας ξεκινάει με τον φλογερό έρωτα δύο νέων, της κόρης του Φερνάντεζ-Ντίαζ και της Μπλάνς, Αλίνη και του αξιωματικού του ελληνικού στρατού Σπύρου Αλιμπέρτη την περίοδο του 1914.
Ο Σπύρος Αλιμπέρτης ήταν επιμελητής του Αστεροσκοπείου Αθηνών και βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1912 ως υπασπιστής του διοικητή της 7ης Μεραρχίας του ελληνικού στρατού, Κλεομένη Κλεομένους. (Η 7η Μεραρχία του ελληνικού στρατού ήταν αυτή που μπήκε πρώτη στην Θεσσαλονίκη κατά την απελευθέρωση της πόλης το 1912).
Ένα απόγευμα καθώς βρισκόταν μέσα στο τραμ γνώρισε τις αδελφές Φερναντέζ. Η Αλίνη ένιωσε αδιαθεσία και ο Αλιμπέρτης έσπευσε να την βοηθήσει και κάπως έτσι γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας που συντάραξε όλη την τοπική κοινωνία διότι τα εβραϊκά και χριστιανικά ήθη της εποχής δεν επέτρεπαν τον γάμο χριστιανού με εβραία. Σύντομα έγινε θέμα συζήτησης το οποίο απασχόλησε πέρα από τα πηγαδάκια στις βεγγέρες μεταξύ των επιφανών οικογενειών ακόμα και τον τύπο.
Τα ερωτικά γράμματα και η «απαγωγή»
Οι δύο νέοι σφόδρα ερωτευμένοι αντάλλασαν μεταξύ τους επιστολές έχοντας μεσάζοντα μια «ντεμουαζέλα Τούρκισσα» που μπαινοέβγαινε στο σπίτι των Φερναντέζ, έναν Έλληνα ονόματι Δαγκίνη και ένα Εβραιόπουλο. Από τις 17 επιστολές που έφερε στο φως η επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, Μαρία Πλαστήρα –Βαλκάνου τις οποίες ανακάλυψε τυχαία 100 χρόνια μετά, στο αρχείο του αρχιτέκτονα ζωγράφου και διανοητή Δημήτρη Πικιώνη, φαίνεται ότι σχεδίαζαν οι δυο τους την αλληλοαπαγωγή τους. Στις επιστολές ο Αλιμπέρτης αποκαλούσε την Αλίνη «μικρή Τσιγγάνα» ενώ ο ίδιος υπέγραφε ως «μαρκήσιος» και σε δύο από αυτά τα γράμματα, της εξηγεί το σχέδιο απαγωγής, για το πώς θα πάει στην Θεσσαλονίκη, σε ποιο ξενοδοχείο να μείνει, δίνοντας της χρόνο να το σκεφτεί. Ο έρωτάς τους δεν λύγισε στις αντιδράσεις, αντίθετα έγινε πιο δυνατός και οι δύο νέοι «κλέφτηκαν». Τότε δημιουργήθηκε μεγάλο σκάνδαλο και η είδηση της απαγωγής δημοσιεύεται στις εφημερίδες.
Η εφημερίδα «Το Φως» στο φύλλο της 8ης Μαρτίου 1914 έγραφε : «Η δεσποινίς Αλίν εξήλθε προχθές την πρωίαν εκ του εν τη συνοικία Ντεπώ πατρικού της μεγάρου επί τη προφάσει ότι, όπως συνήθως, θα μετέβαινε εις φιλικήν γειτονικήν οικογένειαν. Αλλ’ αντί να μεταβή εις την εν λόγω φιλικήν οικογένειαν κατήλθεν εις την πλατείαν της Ελευθερίας όπου συνήντησε τον εκλεκτόν της καρδίας της ως είχον συμφωνήσει. Και το τρυφερόν ζεύγον ολοταχώς διηυθύνθη εις την αποβάθραν και επέβη του κατά την στιγμήν εκείνην αναχωρούντος δια Χαλκίδα ατμοπλοίου Γιαννουλάτου «Ερυσσός»…».
Η Αλίνη και ο Σπύρος παντρεύτηκαν την άνοιξη του 1914 στην Αθήνα σε μια καθολική εκκλησία (ο Αλιμπέρτης ήταν καθολικός) και εγκαταστάθηκαν κοντά στην Ακρόπολη χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.
Αν και υπήρχε οικογενειακό προηγούμενο, η Μπιάνκα ήταν καθολική και προκειμένου να παντρευτεί τον Φερναντέζ απαρνήθηκε τον καθολικισμό, η Αλίνη αποκληρώθηκε από τον πατέρα της και ο Αρχιραβίνος την αφόρισε.
Κατά την διάρκεια του 1916, μέσα στην δίνη του Α’ παγκοσμίου πολέμου, ο Φερναντέζ τους συγχωρεί και το ερωτευμένο ζευγάρι επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη όπου πλέον οι συνθήκες του πολέμου κάνουν δύσκολη την διαβίωση και αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο Παρίσι για λίγο χρονικό διάστημα.
Η δραματική ιστορία της οικογένειας, η μαζική δολοφονία και η επίταξη της βίλας
Η ιστορία όμως της οικογένειας επιφύλασσε ένα δραματικό τέλος. Η μητέρα της Αλίνης, Μπιάνκα πεθαίνει το 1934 στο Παρίσι και λίγα χρόνια μετά το 1943, ο πατέρας της Φερναντέζ και ο αδερφός της Πιερ, εκτελούνται μαζί με άλλους εβραίους στην Βόρεια Ιταλία, στην Μέινα της Ιταλίας κοντά στην λίμνη Μαντζόρε όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν από το Ολοκαύτωμα.
Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η Casa Bianca επιτάσσεται και χρησιμοποιείται ο πρώτος όροφος ως κατοικία του Ιταλού Προξένου. Όταν η Αλίνη και ο Σπύρος επέστρεψαν στην Θεσσαλονίκη βρήκαν την βίλα σε άθλια κατάσταση. Το άλλοτε μεγαλοπρεπές αρχοντικό καταληστεύτηκε και βανδαλίστηκε. Αφαίρεσαν πολύτιμα αντικείμενα και όλη την πανάκριβη για την εποχή οικοσκευή. Το ζευγάρι αναγκάστηκε να μείνει στο ισόγειο και η ζωή τους πλέον περιορίστηκε χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τις παλιές ένδοξες εποχές. Έζησαν στην βίλα μαζί ως τα βαθιά τους γεράματα και ούτε ο θάνατος κατάφερε να τους χωρίσει. Ο Σπύρος Αλιμπέρτης πέθανε το 1964 και λίγους μήνες μετά έφυγε από την ζωή και η Αλίνη.
Το αρχοντικό πέρασε στα χέρια της αδερφής της Νίνας Ντερβιέ ντε ΒάρεΫ που ζούσε μόνιμα στο Παρίσι και ήταν συγκληρονόμος. Η Νίνα το πούλησε το πούλησε στους ν. και Γ. Τριάρχου και Σουζάνα και Σολομών Μαλλάχ.
Η Casa Bianca κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο το 1976 και αργότερα πέρασε στα χέρια του Δήμου Θεσσαλονίκης όπου μετά το πέρας εργασιών αναστήλωσης και συντήρησης φιλοξενεί την Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος. Πρόσφατα ο δήμος Θεσσαλονίκης νοίκιασε σε ιδιώτη τον αύλειο χώρο και μέρος του ισογείου για τις ανάγκες καφέ αναψυκτηρίου.
Ο σταθμός παραγωγής ενέργειας στην πόλη Bismayah του Ιράκ- Φάση 3.[/caption]
Οι προκλήσεις
Το έργο αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πετυχημένης υλοποίησης από την ΑΒΑΞ παρά τις αναρίθμητες προκλήσεις που είχε να αντιμετωπίσει. Οι μεγαλύτερες από αυτές αφορούν στην εκτέλεση ενός τεχνολογικά εξελιγμένου έργου σε ένα δυναμικό περιβάλλον όπως είναι αυτό του Ιράκ, στην υλοποίηση του έργου εντός χρονοδιαγράμματος εν μέσω ανατιμήσεων των υλικών εξαιτίας της γενικευμένης ενεργειακής κρίσης, αλλά και στη δημιουργία και διατήρηση ενός παγκοσμιοποιημένου κλίματος εργασίας.
H πρόκληση της πανδημίας του COVID- 19
Με την υποστήριξη εξειδικευμένων φορέων υγείας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, Η ΑΒΑΞκατάφερε να ξεπεράσει το πρωτοφανές εμπόδιο της πανδημίας και να ολοκληρώσει το έργο επιτυχώς.
Η εγκατάσταση στον χώρο διαμονής του εργατικού προσωπικού ειδικών μονάδων απολύμανσης, υγειονομικού ελέγχου COVID-19, ανάρρωσης ή/και απομόνωσης, η δυνατότητα εκτέλεσης εμβολιασμών εντός
του εργοταξίου, η πρόσληψη επιπλέον υγειονομικού προσωπικού αποκλειστικά για τις ανάγκες του εργοταξίου, η εφαρμογή νέων πρωτοκόλλων υγιεινής, διαμονής και σίτισης, η συνεχής επικοινωνία και υποστήριξη στο ανθρώπινο προσωπικό, είναι μερικά από τα μέτρα που συνέβαλαν σημαντικά στην ομαλή διεκπεραίωση του έργου.
Συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στους τομείς δραστηριοποίησής του
Η ΑΒΑΞ συνεχίζει να αναλαμβάνει κομβικά ενεργειακά έργα σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Αναπτύσσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες των εργαζομένων του στους σχετικούς τομείς, δίνοντας ιδιαίτερη βάση σε έναν κλάδο που ταλανίζεται και βάζοντας τη δική του σφραγίδα στην παγκόσμια προσπάθεια της ενεργειακής ανάκαμψης.
Παράλληλα, συνεχίζει να ακολουθεί τις παγκόσμιες κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις και ανάγκες, και να πρωτοπορεί με την ανάληψη σύνθετων έργων που καταδεικνύουν το βαθμό τεχνογνωσίας και άρτιας κατάρτισης των εμπλεκόμενων μονάδων, επιβεβαιώνοντας με σαφήνεια πως δικαίως διεκδικεί σταθερά όλα τα μεγάλα έργα υποδομών, κατασκευών και ενέργειας.
-
