Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023, μια ημερομηνία που έμμελε να μείνει χαραγμένη στη μνήμη και στη ψυχή μας. Ένα τρένο, γεμάτο όνειρα, ελπίδες και ζωή έγινε “εφιάλτης”, με τον χρόνο να “παγώνει” στις 23:21.
Λίγες ώρες νωρίτερα, τιποτα δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε, καθώς η Ελλάδα βρισκόταν στον απόχητο του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας, με τις συζητήσεις να επικεντρώνονται στις εκάστοτε καρναβαλικές εκδηλώσεις και στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του τριημέρου.
Ωστόσο, πολύ σύντομα, μια ολόκληρη χώρα βυθίστηκε στο πένθος, στον πόνο, στον θυμό και στα αμέτρητα – μέχρι σήμερα – αναπάντητα “γιατί”; Εκείνη τη νύχτα “γράφτηκε με τα μελανότερα χρώματα” ένα από τα τραγικότερα δυστυχήματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Λίγα λόγια για το χρονικό της τραγωδίας
Η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 (IC62), εκτελούσε το βραδινό δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, γεμάτη επιβάτες. Το τρένο ξεκίνησε από τον Σταθμό Λαρίσης λίγα λεπτά μετά τις 19:22. Γύρω στις 23:10, το τρένο αναχώρησε από τη Λάρισα, σε λάθος γραμμή, στη γραμμή της καθόδου. Σε αυτή τη γραμμή κινούταν από τις 19:50 η εμπορική αμαξοστοιχία 63503, με συνολικά 13 βαγόνια, από τη Θεσσαλονίκη προς τη Λάρισα. Στις 23:21, τα δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά και ο χρόνος στα Τέμπη αλλά και στις ψυχές μας “πάγωσε”, οδηγώντοντας στον θάνατο 57 ανθρώπους, ως επί το πλείστον νέα παιδιά.
Η σοκαρισμένη κοινή γνώμη από την πρώτη στιγμή, προσπαθούσε να καταλάβει “πώς γίνεται” να κινούνται δύο τρένα στην ίδια γραμμή, εν έτει 2023 στην Ελλάδα. Κι όμως έγινε…. Πολύ σύντομα “ξεπηδούσαν σαν μανιτάρια” ερωτήματα για ευθύνες, παραλείψεις και εγκληματικες παθογένειες της χώρας. Ο πόνος αντικατέστησε την οργή και η οργή επιβεβαίωσε μια “σαθρή” πραγματικότητα για την ασφάλεια της χώρας στην Ελλάδα του σήμερα αλλά και του αύριο.
Ένα χρόνο μετά την πολύνεκρη τραγωδία, σαφείς απαντήσεις δε δόθηκαν και ίσως και να μη δοθούν… Αυτό που έμεινε και θα μείνει είναι το κύμα συμπαράστασης, αλληλεγγύης και διεκδίκησης για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί μπορεί για όλους τους υπόλοιπους να είναι μια μαυρη επέτειος μιας ημέρας, μιας εβδομάδας ή ενός μήνα, όμως για τους συγγενείς των 57 ψυχών, είναι ένα καθημέρινο πένθος που ζητά δικαίωση….
Του Βασίλη Μασούρα
Comments are closed.