Ο ‘Αμλετ, το κορυφαίο έργο του Σαίξπηρ και του παγκόσμιου θεάτρου, αναδεικνύεται σκοτεινό και αβάσταχτα επίκαιρο, με την κινησιολογική επεξεργασία της Πατρίσιας Απέργη, να τονίζει κρυφές πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης, τα θεατρικά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα να καταργούν τονχρόνο, σε μια μοναδική ατμόσφαιρα που ολοκληρώνουν η σπαρακτική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, οι αιχμηροί φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου καιτο ευρηματικό video-art του Θωμά Παλυβού, εντός τουσκηνικού χώρου – θεατρική μηχανή που σχεδίασε η Μικαέλα Λιακατά.
Ο λόγος του συγγραφέα, όπως μας αποκαλύπτεται από την ποιητική απόδοση του Γιώργου Χειμωνά, ερμηνεύεται από έναν θίασο εξαιρετικών ηθοποιών με επικεφαλής τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ, σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να εγγραφεί στη μνήμη των θεατών.
Σ’ έναν κόσμο σκοτεινό, αδίστακτο, όπου η φιλία αλλά και οι σχέσεις αίματος δεν σημαίνουν τίποτε, ο Άμλετ στοχάζεται. Η άρνηση για δράση καθρεφτίζει τη σύλληψη της εικόνας ενός κόσμου, πού όσο κι αν αλλάζει, τα ερείπια στέκουν εκεί- απαράλλαχτα. Αποσύνθεση. Η φθορά, η διαφθορά, η παρακμή, η θανάσιμη επανάληψη. Ο Άμλετ στοχάζεται. Όχι τόσο το να ζεις αλλά το πώς μπορείς να ζειςμια ζωή άξια να βιωθεί. Αίτημα πολιτικό και οντολογικό. Ο Άμλετ στοχάζεται για τον χρόνο και τον κόσμο. Και βλέπει την εικόνα ολόκληρη: Καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή. Ο χρόνος εξαρθρώνεται. Ο Άμλετ ζωγραφίζει το ανθρώπινο. Ιχνογραφεί τις αντιθέσεις: Βάθος και επιφάνεια, Είναι και φαίνεσθαι, αντίσταση και υποταγή, ειλικρίνεια και υποκρισία, λόγια και σιωπή, απόκρυψη και αποκάλυψη παράσταση και άρρητο, Ταόρια της γλώσσας και του κόσμουήκαι αντίστροφα. Ο Άμλετ επιθυμεί την επιθυμία ενός καινούργιου κόσμου απαλλαγμένου από ενοχές που θα χτιστεί πάνω στα ερείπια του παλιού.
Comments are closed.