Παγκόσμια Ημέρα Προσκοπισμού, αφού σαν σήμερα γεννήθηκε το 1857 ο ιδρυτής του Lord Robert Baden-Powell, Άγγλος στρατιωτικός και η σύζυγός του Olave Baden-Powell. Θεσπίστηκε το 1926 ενώ το κίνημα του Προσκοπισμού γεννήθηκε το 1910 στις ΗΠΑ.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
1822 Επανάσταση της Νάουσας κατά των Οθωμανών.
1862 Ο Τζέφερσον Ντέιβις ορκίζεται επίσημα για εξαετή θητεία ως πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.
1907 Το πρώτο ταξί, εφοδιασμένο με ταξίμετρο, κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους του Λονδίνου.
1917 Ξεσπούν απεργιακές κινητοποιήσεις στη Ρωσία, που θα οδηγήσουν στη «Φεβρουαριανή Επανάσταση» και στο τέλος της κυριαρχίας των Τσάρων, με την καθαίρεση του Νικολάου Β’.
1932 Ο Αδόλφος Χίτλερ θέτει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές στη Γερμανία.
1940 Ενθρονίζεται στο Θιβέτ ο νέος πεντάχρονος Δαλάι Λάμα.
1943 Εκτελούνται στη Ναζιστική Γερμανία οι Σόφι Σολ, Χανς Σολ και Κρίστοφ Προμπστ, μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο».
1966 Τετράκις εις θάνατον και σε ισόβια κάθειρξη καταδικάζεται, για τρεις φόνους και δύο ληστείες, ο «δράκος του Σέιχ Σου», Αριστείδης Παγκρατίδης. Θα εκτελεστεί έναν χρόνο αργότερα…
1986 Το Τριμελές Εφετείο Πειραιά αθωώνει τους πέντε φύλακες, που είχαν θεωρηθεί πρωτόδικα υπεύθυνοι για την τραγωδία της «Θύρας 7» στο γήπεδο Καραϊσκάκη και είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών.
1989 Θεσμοθετείται νέο Βραβείο Ωνάση με το όνομα «Δελφοί» για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
1992 Στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, πάνω από 100.000 Έλληνες ομογενείς παίρνουν μέρος σε συλλαλητήριο υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
1993 H «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της Μάνου Χατζιδάκι δίνει συναυλία διαμαρτυρίας κατά του νεοναζισμού με έργα Βάιλ, Λιστ και Μπάρτοκ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το πρόγραμμα της συναυλίας περιέχει ένα κείμενο – μανιφέστο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη με τίτλο «Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού».
1993 Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφασίζει τη δημιουργία Διεθνούς Δικαστηρίου για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
1994 Στις ΗΠΑ, ο αξιωματούχος της CIA, Όλντριτς Έιμς, συλλαμβάνεται με τη σύζυγο του με την κατηγορία της διενέργειας κατασκοπίας υπέρ της ΕΣΣΔ και της Ρωσίας.
2003 Τραγικό δυστύχημα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης με προορισμό την Αθήνα. Το λεωφορείο έπεσε στα παγωμένα νερά του ποταμού Αλιάκμονα. Σκοτώθηκαν 16 άτομα, ανάμεσά τους και ο οδηγός του λεωφορείου και άλλα πέντε τραυματίστηκαν. Οι πραγματογνώμονες το απέδωσαν στην ολισθηρότητα του οδοστρώματος και τα φθαρμένα ελαστικά.
2006 Γίνεται η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Βρετανίας. Μια ομάδα τουλάχιστον έξι ατόμων κλέβει από μια αποθήκη ασφαλείας 53 εκατ. λίρες.
2009 Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, οι κακοποιοί Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι δραπετεύουν από τις Φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1732 Τζορτζ Ουάσινγκτον, πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ
1788 Άρθουρ Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος
1890 Robert Ripley Αμερικανός επιχερηματίας και ερασιτένης ανθρωπολόγος, γνωστός για το «Ripley’s Believe It or Not!»¬ την τηλεοπτική σιρά με τα παράξενα από όλον τον κόσμο.
1900 Λουίς Μπουνιουέλ, Ισπανός σκηνοθέτης
1922 Λάκης Σάντας, Έλληνας αντιστασιακός
1928 Γρηγόρης Αυξεντίου, αγωνιστής της ΕΟΚΑ
1932 Τεντ Κένεντι, Αμερικανός γερουσιαστής από τη Μασαχουσέτη, μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, ο μικρότερος από τα παιδιά του Τζόζεφ Πάτρικ Κένεντι και της Ρόουζ Φιτζέραλντ και αδελφός του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι.
Σπούδασε στο Χάρβαρντ και από το 1962 εκλεγόταν γερουσιαστής μέχρι τον θάνατό του. Στις 14 Φεβρουαρίου 1962 επισκέφθηκε την Αθήνα και συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και την επομένη με τον πρόεδρο του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, καθηγητή Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ δεν παρέλειψε να γευματίσει και με τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Όταν ο Ρόμπερτ Κένεντι δολοφονήθηκε το 1968, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στράφηκε αμέσως στον Τεντ Κένεντι, τον νεότερο των Κένεντι, για τις εκλογές του 1972. Όμως στις 18 Ιουλίου του 1969, το αυτοκίνητό του, με οδηγό τον ίδιο, έπεσε από τη γέφυρα του Τσαπακουίντικ Άιλαντ στα παγωμένα νερά των ακτών της Μασαχουσέτης. Από το βυθισμένο όχημα ανασύρθηκε νεκρή η 29χρονη γραμματέας του, Μαίρη Τζο Κοπέκνι. Ο ίδιος ο Κένεντι δεν ανέφερε το γεγονός στην αστυνομία παρά την επομένη, 19 Ιουλίου, μία καθυστέρηση που σφράγισε την τύχη του, καθώς δημιουργήθηκαν φήμες περί επιχειρούμενης συγκάλυψης, όπως υπήρξαν και φήμες για την προσωπική ζωή του.
Ο ίδιος στην κατάθεσή του ανέφερε ότι προσπάθησε κατ’ επανάληψη να βρει την Κοπέκνι στα θολά νερά του Τσαπακουίντικ και ότι στη συνέχεια κατευθύνθηκε πεζός προς ένα κοντινό εστιατόριο όπου ήξερε ότι θα έβρισκε φίλους του. Όταν, στις 9 το πρωί της 19ης έφτασε στο αστυνομικό τμήμα του Έντγκαρταουν, δύο νεαροί είχαν ήδη καταθέσει και στο βυθισμένο αυτοκίνητο διεξάγονταν πλέον έρευνες. Ο Εισαγγελέας του απήγγειλε την κατηγορία της εγκατάλειψης θύματος. Στις 25 Ιουλίου, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών με αναστολή.
Το 1980 έθεσε υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ αλλά στις εσωκομματικές εκλογές των Δημοκρατικών, έχασε από τον Τζίμι Κάρτερ. Στις προεδρικές εκλογές του 2008 υποστήριξε ανοικτά τον Μπαράκ Ομπάμα.
Τον Μάιο του 2008 διαγνώστηκε καρκίνος στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου του. Από τον πρώτο του γάμο με την Τζόαν Μπένετ απέκτησε τρία παιδιά, δύο γιους και μία κόρη. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε την Βικτώρια Ρέτζι. Απεβίωσε στην οικία του στο Χαϊάνις Πορτ στις 25 Αυγούστου 2009.
1937 Γιώργος Πάντζας, Έλληνας ηθοποιός
1944 Βασίλης Μπουγιουκλάκης, Έλληνας ηθοποιός
1949 Νίκι Λάουντα, Αυστριακός οδηγός αγώνων και επιχειρηματίας
1950 Τζούλιους Έρβινγκ, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής
1974 Τζέιμς Μπλαντ, Άγγλος τραγουδοποιός
1975 Ντριου Μπάριμορ, Αμερικανή ηθοποιός
1984 Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής
1985 Γιώργος Πρίντεζης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής
1987 Σέρχιο Ρομέρο, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
ΘΑΝΑΤΟΙ
1512 Αμέριγκο Βεσπούτσι, Ιταλός εξερευνητής
1797 Κάρολος Φρειδερίκος Ιερώνυμος φον Μινχάουζεν, Γερμανός ευγενής
1939 Αντόνιο Ματσάδο, Ισπανός ποιητής, γνωστός από το «Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας»
1956 Αλέξανδρος Σβώλος, Έλληνας νομικός και πολιτικός
1973 Κατίνα Παξινού, Ελληνίδα ηθοποιός που είχε βραβευτεί το 1944 με Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, για την ερμηνεία της στην ταινία «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» βασισμένη στο βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουέϊ.
Γεννήθηκε στον Πειραιά, κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου και της Ελένης Μαλανδρίνου. Φοίτησε στη Σχολή Χιλ και στη Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα φοίτησε εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο.
Παντρεύτηκε τον βιομήχανο Ιωάννη Παξινό, και απέκτησε μαζί του δύο κόρες, την Έθελ και την Ιλεάνα. Ο γάμος τελείωσε έπειτα από 6 χρόνια και η καριέρα της απογειώθηκε. Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο συμμετείχαν στο θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε. Μαζί του συνεργάστηκε από το 1932 μέχρι το 1940 οπότε έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.
Με το Εθνικό εμφανίστηκε στο Λονδίνο, στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Πριν κλείσει τα 35 της, θα χάσει την πρωτότοκη κόρη της Έθελ.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Όμως, το έργο που την επέβαλε διεθνώς και της χάρισε, στις 2 Μαρτίου του 1944 το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου ήταν το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», όπου υποδυόταν τον ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας, Πιλάρ.
Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ, όπως και η πρώτη από την Ελλάδα. Το 1947 βραβεύθηκε με το βραβείο Κοκτώ για το κινηματογραφικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 και ερμήνευσε όλους τους μεγάλους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή. Επίσης εμφανίστηκε στις ταινίες «Ο κύριος Αρκάντιν» του Όρσον Γουέλς και «Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι.
Διαγνώστηκε με καρκίνο καλπάζουσας μορφής το 1969. Η συμμετοχή της στην ταινία «Το νησί της Αφροδίτης» ήταν άθλος. Έπαιξε στην ταινία υπομένοντας φρικτούς πόνους. Το καλοκαίρι του 1972 η Κατίνα Παξινού εμφανίζεται, για τελευταία φορά, στο θέατρο της Επιδαύρου, ως θεατής: το κοινό σηκώνεται από τις θέσεις του και την χειροκροτεί. Η μεγάλη ιέρεια της Τέχνης, η οποία έφυγε στις 22 Φεβρουαρίου 1973.
1987 Άντι Γουόρχολ, Αμερικανός καλλιτέχνης, «Πάπας» του κινήματος της pop art
1992 Μάρκος Βαφειάδης, Έλληνας πολιτικός
2017 Νίκος Κούνδουρος, Έλληνας σκηνοθέτης
2017 Θέμης Μάνεσης, Έλληνας ηθοποιός
2016 Πέθανε ο «φωτορεπόρτερ της Θεσσαλονίκης» Γιάννης Κυριακίδης, σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος έγραψε ιστορία στο χώρο του φωτορεπορτάζ.
Με τον φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.
Με τη μηχανή του γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο για να αποτυπώσει στιγμές της πολιτικής και της αθλητικής επικαιρότητας. Με τον αείμνηστο Δημήτρη Γουσίδη ταξίδεψε μέχρι το Ισραήλ για να καλύψει τον πόλεμο Ισραήλ – Αιγύπτου, αλλά και για να παρουσιάσει τη ζωή των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Κάλυψε τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, της Ατλάντας, της Βαρκελώνης και της Αθήνας, ενώ ατελείωτη είναι η λίστα με τις φωτογραφίες των διαφόρων καλλιτεχνών που έχει τραβήξει.
Από τους ποιητές μας, τον Ελύτη και τον Ρίτσο και τους Θεσσαλονικείς Μανόλη Αναγνωστάκη και Κωστή Μοσκώφ, τους μουσικοσυνθέτες Βασίλη Τσιτσάνη, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Νικολόπουλο, Διονύση Σαββόπουλο και Σταύρο Ξαρχάκο, τους τραγουδιστές Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιώργο Νταλάρα, Μανόλη Μητσιά, Χαρούλα Αλεξίου, Ρίτα Σακελαρίου, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Παπάζογλου, Μαρίζα Κωχ, Δημήτρη Μητροπάνο, Νάνα Μούσχουρη, Βίκυ Μοσχολιού, Σωτηρία Μπέλλου και Μαρινέλλα.
Ατελείωτη είναι και η λίστα των ανθρώπων του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης που έχουν φωτογραφηθεί από τον Γιάννη Κυριακίδη: ο Δημήτρης Χορν, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη, η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μάνος Κατράκης, η «θεά της Ελλάδας», όπως αποκαλούσε τη Μελίνα Μερκούρη, η Μαρία Κάλλας και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μανόλης Ανδρόνικος.
Τον Κυριακίδη τον είχαν αποκαλέσει «Ιωάννη της Κλίμακος» για τη συνήθειά του να μεταφέρει πάντα μαζί του μια σκάλα, πάνω από την οποία φωτογράφιζε επί δεκαετίες την ιστορία.
Οι απλοί άνθρωποι, όπως η κυρά της Γέφυρας, ουδέποτε έλειψαν από τις φωτογραφίες του. Ο φακός του αιχμαλώτισε την ανυπομονησία των ανθρώπων, που σχημάτιζαν ουρές στο Λευκό Πύργο τη δεκαετία του ’60, προκειμένου να πάρουν ένα απ’ τα καραβάκια, που θα τους πήγαιναν για μπάνιο στην Περαία. Και τα ίδια χρόνια φωτογράφισε στο εδώλιο τον Αριστείδη Παγκρατίδη, που κατηγορήθηκε ως ο «Δράκος του Σέιχ Σου».
Πως άρχισαν όλα: Φαντάρος ακόμη, φορώντας αμπέχωνο και άρβυλα είχε μπει στο κατάστημα φωτογραφικών ειδών του Σαλβαδόρ Κούνιο στη Θεσσαλονίκη, «φλερτάροντας» μια φωτογραφικό μηχανή. Είχε πάνω του κάτι παραπάνω από 100 δραχμές. ‘Οταν ρώτησε πόσο στοιχίζει η μηχανή τού είπαν 3.500 δρχ., απογοητευμένος γύρισε να φύγει.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο Κούνιο και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είπε: «Βίκτωρ, κάν’ την πακέτο και δώσ’ την στο παιδί». ‘Οταν οκτώ μήνες αργότερα και δουλεύοντας πολύ σκληρά, ο Γιάννης Κυριακίδης κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα υπόλοιπα χρήματα κι εμφανίστηκε στο μαγαζί για να τα δώσει, ρώτησε τον Σαλβαδόρ Κούνιο πώς και γιατί τον εμπιστεύτηκε. Η απάντηση; «.Σε διάβασα στα μάτια».
Ο Κυριακίδης υπήρξε ο μοναδικός «μύθος» της Θεσσαλονίκης, που δεν πλάστηκε από τους Αθηναίους επήλυδες. Υπήρξε μύθος «αυτόνομος», αυτόχθων, αυτοδημιούργητος και διαχρονικός, γράφει γι΄αυτόν ο Κώστας Δ. Μπλιάτκας.
Από τις 10 Μαΐου του 1924 που γεννήθηκε στον «λασπότοπο» της Καλαμαριάς από πρόσφυγες Πόντιους γονείς, μέχρι πρόσφατα, επέμενε κι ας τον «χρύσωναν» κάποτε για να κατέβει στην Αθήνα, να μένει και να κάνει «είδηση» τη Θεσσαλονίκη.
Και δεν θα χρειάζεται πλέον ούτε την περίφημη σκάλα του, ούτε τις τρεις φωτογραφικές μηχανές περασμένες στο λαιμό του για να απαθανατίζει τους ανθρώπους από ψηλά.
«Κυριακίδη, είσαι ο μοναδικός τύραννος που απέμεινε στη δημοκρατία» του ειχε φωνάξει «αγανακτισμένος» το Σεπτέμβριο του 1964 ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου που έφτασε στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ.
«Κυριακίδη, είσαι ο τελευταίος δικτάτορας» επανέλαβε, το ίδιο ταλαιπωρημένος από τις «εντολές» του φωτορεπόρτερ, αλλά εμφανώς γοητευμένος από τους φακούς του, ο «εραστής» της φωτογραφίας του Ανδρέα Παπανδρέου του 1984.
Φωτογράφισε τα πάντα. Και τη γέννηση και το θάνατο και τις φεγγαρόστρατες και τη Διεθνή Έκθεση και τον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό της ΔΕΗ και τη μαύρη μπύρα και τον Άλκη Στέα και τα λουκάνικα Φρανκφούρτης και τη δεξίωση στο ρώσικο περίπτερο, όπου οι «κυρίες της Θεσσαλονίκης με τις γούνες γέμιζαν με χαβιάρι τις κομψές τσαντούλες τους…» και τους συνταγματάρχες και τους χουντικούς και τις διαδηλώσεις και τους σεισμούς και τις πλημμύρες και τα θέατρα και τις συναυλίες…
Τα θυμόταν όλα μέχρι και σήμερα που «έφυγε» για πάντα, μέχρι πριν από περίπου μια τριετία, που χρίστηκε από τους «επιγόνους» του φωτογράφους και δημοσιογράφους «επίμονος Θεσσαλονικεύς» και τιμήθηκε σε σχετική εκδήλωση από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης.
Ενενήντα δύο χρόνια από τη γέννησή του, 78 χρόνια μετά το πρώτο «κλικ» στον αναβάτη του ιππικού ομίλου στο Καραμπουρνάκι με μια μηχανή Kodak, που αγόρασε με τα κουπόνια της «Μακεδονίας», 76 χρόνια από το καμένο αεροπλάνο που φωτογράφισε στην πλατεία Αριστοτέλους, 54 χρόνια μετά την πρώτη μεταπολεμική Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
«Δεν με θυμούνται πια ούτε οι παλιοί μου φίλοι. Κάποιοι τυμβωρύχοι εμφανίζονται που και που να πάρουν τζάμπα φωτογραφίες, να παριστάνουν τους ειδικούς, να ‘χουν ντοκουμέντα» έλεγε τα τελευταία χρόνια κι όλο δάκρυζε. Ήταν κι αυτά τα τελευταία χρόνια που του στέρησαν τους άμεσους φίλους, τους «σκηνοθέτες» και πρωταγωνιστές συνάμα των ιστορικών χάπενινγκς της δεκαετίας του ’80.
Δεν είχε εξάλλου «γούστο» η ζωή του πλέον. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γουσίδης, ο καρδιοχειρουργός Παναγιώτης Σπύρου, ο επιχειρηματίας και παλαίμαχος αθλητής Ανέστης Πεταλίδης – οι «εντιμότατοι φίλοι» του, «έφυγαν» όλοι μαζί κάποια χρόνια πριν κι’ έστησαν ήδη της δική τους παρέα στα σύννεφα. Η «Αρκούδα» έφυγε για να πάει να βρει τον «Ντούτσε», τον «χασάπη» και τον «πατριάρχη».
Comments are closed.