Ο Αντρέ Βιεϊρίνια γεννήθηκε στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας και το όνειρό του ήταν να φορέσει την ασπρόμαυρη φανέλα της τοπικής Βιτόρια, της ομάδας με την οποία μεγάλωσε.
Αυτό το όνειρο δεν το έζησε ποτέ, μάλιστα οι οπαδοί της Γκιμαράες λίγο έλλειψε να τον λιντσάρουν, όταν ως παίκτης της Λεϊσόες, πανηγύρισε ένα γκολ εις βάρος της ομάδας τους και αγανακτισμένοι οπαδοί επιχείρησαν να μπουν στο πατρικό του!
Που να φανταζόταν τότε ο Βιεϊρίνια, ότι χρόνια μετά, θα γνώρισε μοναδικές στιγμές δόξας με μια άλλη ασπρόμαυρη φανέλα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του.
Ο Βιεϊρίνια έπαιξε συνολικά 11,5 χρόνια στον ΠΑΟΚ, κέρδισε δύο πρωταθλήματα, ένιωσε να του κλέβουν άλλο ένα, και τρία κύπελλα. Κανείς άλλος δεν σήκωσε περισσότερα τρόπαια ως παίκτης του κι αυτό τον κάνει μοναδικό στην ιστορία του ΠΑΟΚ.
Το βράδυ της Κυριακής ο 39χρονος, πια, Πορτογάλος φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα του ΠΑΟΚ και η Τούμπα σείστηκε όταν πέρασε στο παιχνίδι ως αλλαγή στο 87’.
Μετά το τέλος του αγώνα, η ΠΑΕ έστησε μια γιορτή για να τον τιμήσει για την προσφορά του και να του δώσει την ευκαιρία να ζήσει αυτό που άξιζε.
Παρά τη βροχή και το κρύο, κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του και σχεδόν 25.000 κόσμος του πρόσφερε μοναδικές στιγμές.
Ο Φερνάντο Σάντος ήρθε από το Αζερμπαϊτζάν για να τον τιμήσει και δεν προσπάθησε να κρύψει τα δάκρυά του για την εξέλιξη του ποδοσφαιριστή, τον οποίο αυτός έφερε το 2008 από την Πόρτο, ως άγνωστο μεταξύ αγνώστων.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου, αγκαλιά με τον Σάντος, οι δύο προπονητές που σημάδεψαν την καριέρα του, του πρόσφεραν ένα κάδρο με τη φανέλα με το Νούμερο 20.
Όντας σε μια σκηνή, έχοντας δίπλα του τα τρόπαια που σήκωσε ως αρχηγός του ΠΑΟΚ, υποδέχτηκε την οικογένειά του, είδε τους συμπαίκτες του να φορούν ο καθένας μια λευκή φανέλα του ΠΑΟΚ με τον αριθμό 20 και να τον αποθεώνουν και την Τούμπα να φωνάζει με πάθος το όνομά του και να αποχαιρετά τον αρχηγό της.
Για τον Βιεϊρίνια, τα λόγια δεν έβγαιναν εύκολα, εν μέσω αποθέωσης…
«Ένα λεπτό, δεν θέλω πολύ. Τι είναι αυτό ρε; Ήθελα να γράψω, αλλά θέλω όσα πω να βγουν από την καρδιά μου. Ήρθα μικρός εδώ, έγινα άνδρας, έγινα πατέρας και έγινα ένας από σας. Σας οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον κύριο Σάντος που με έφερε εδώ, αυτός με έκανε να αγαπήσω ξανά το ποδόσφαιρο.
Και σε εσάς. Τι να πώ για εσάς; Την αγάπη, τη στήριξή σας στις καλές και τις δύσκολες στιγμές θα κρατήσω στην καρδιά μου. Έφυγα στη Γερμανία και σας είχα υποσχεθεί κάτι. Είμαι γεμάτος, γιατί κράτησα την υπόσχεση και είμαι πραγματικά υπερήφανος που είμαι μέλος της τεράστιας ιστορίας αυτής της μεγάλης ομάδας.
Ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια Σαββίδη, δυστυχώς ο πρόεδρος δεν μπόρεσε να έρθει εδώ, γιατί με έφερε σπίτι μου. Αυτό εδώ μπορώ να το φωνάζω σπίτι μου. Ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ και να φωνάξω εδώ πάνω τη γυναίκα και την κόρη μου.
Γιατί χωρίς αυτές δίπλα μου δεν θα μπορούσα να φτάσω εκεί που έφτασα ως ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Ήταν εκεί τις καλές και τις κακές στιγμές, μου έδωσαν δύναμη να σηκωθώ και να παλέψω και χωρίς αυτές σίγουρα δεν θα έφτανα ως εδώ. Σας ευχαριστώ, σας αγαπώ.
Στο τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που είναι εδώ και φορούν προς τιμήν μου τη φανέλα μου. Είναι τιμή μου. Με κάποιους για λίγο, με άλλους για πολύ δουλέψαμε μαζί. Είμαι περήφανος, είμαι τυχερός που έχω δουλέψει με όλους αυτούς, τους ποδοσφαιριστές, τους φροντιστές, τους φυσιοθεραπευτές.
Και τον κύριο Ραζβάν, τον ευχαριστώ για όλα, δεν έγραψα μόνο εγώ ιστορία. Όλο αυτό πίσω είναι δικό σου, μαζί με τα παιδιά έχουμε κερδίσει αυτούς τους τίτλους. Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Τι είσαι εσύ για μένα κανείς δεν ξέρει»…
Οι συμπαίκτες του τον οδήγησαν μπροστά στη Θύρα 4Α για το καθιερωμένο τελετουργικό, που γίνεται μετά από κάθε αγώνα, με αυτόν τιμώμενο πρόσωπο αυτή τη φορά.
Ο Βιεϊρίνια έδωσε το σύνθημα με τα χέρια και στο τέλος, οι συμπαίκτες του τον πήραν στα δικά τους χέρια και να πέταξαν στον αέρα…
Τα φώτα άρχισαν να σβήνουν, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί κι από σήμερα θα μετρά έναν (ένεργο) ήρωα λιγότερο…
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.