«Χωρίς τη μουσική θα είχα αυτοκτονήσει»

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr

Η Μελίνα Ασλανίδου μιλά στη ThessNews και εξομολογείται

Κρατώντας πάντα μια καλή κουβέντα για τους φίλους της, ευγνώμων για όλα αυτά που της συμβαίνουν, η Μελίνα Ασλανίδου φοράει το χαμόγελο, ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, σε παίρνει από το χέρι και σε ταξιδεύει.

Πόντια ως την ρίζα;

Το βγάζω ε; Είναι σαν τον ΠΑΟΚ και περισσότερο. Μου αρέσει, χωρίς την ρίζα μας δεν είμαστε τίποτα. Είμαστε σαν τα δέντρα, χωρίς τη ρίζα ένα δέντρο πώς θα βγάλει καρπούς; Τίποτα δεν είμαστε χωρίς αυτό. Όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική», για να βρεις τη ρίζα σου πρέπει να σκάψεις. Για να καταλάβεις ποιος είσαι και πού πας. Τι έχουν κάνει οι πρόγονοί σου. Είμαστε περαστικοί από εδώ. Όσο είμαστε τουλάχιστον εδώ ας κάνουμε μια βαθιά διείσδυση στην ύπαρξη μας, στο τι είμαστε και τι έχει ζήσει ο Ελληνισμός. Πρέπει να δείξουμε τι είναι ο Έλληνας. Φτάσαμε στο σημείο το ότι είμαστε Έλληνες να είναι κακό να το λέμε. Είναι μεγάλη η ιστορία και ο αγώνας για να είμαστε όσο μπορούμε σήμερα ελεύθεροι.

Αν δεν ήταν η Ασλανίδου αυτό που είναι σήμερα, τι θα ήταν;

Θα τραγουδούσε σίγουρα. Θα έκανε και τίποτα εναλλακτικά, μπορεί να έκανε aerial yoga και γενικά σίγουρα και κάτι με τον αθλητισμό. Μου αρέσει ο αθλητισμός και οι τέχνες, η ζωγραφική και ό,τι πιάνει το χέρι σου καλλιτεχνικά. Το τελευταίο που θέλω να μάθω είναι το ντεκουπάζ. Θα το κάνει η μαμά μου, λέει, και μετά θα μου μάθει.

Η μαμά τι λέει για σένα;

Είναι μεγάλη μαχήτρια στη ζωή η μητέρα μου. Όλες οι μαμάδες θεωρώ ότι είναι, βέβαια. Γι’ αυτό αισθάνομαι ότι πρέπει να τις αγαπάμε, να τις σεβόμαστε και να τις καταλαβαίνουμε. Δίνουν τον δικό τους αγώνα -και πολλές φορές σιωπηλό- αλλά για τα παιδιά τους καίγονται.

Τι είπε όταν της  είπες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι;

Δεν πρόλαβε να πει και κάτι. Η αλήθεια είναι ότι προφανώς από φόβο αντέδρασαν οι γονείς μου, αν αντέδρασαν. Παραπάνω ο μπαμπάς μου αντέδρασε. Η μητέρα μου βαθιά μέσα της, όπως και εγώ, ήξερε τον δρόμο που θα επιλέξω..

Ποιος σε άκουσε και είπε «αυτή η κοπέλα έχει φωνή και πρέπει να κάνει κάτι με το τραγούδι»;

Να σου πω την αλήθεια; Η πρώτη πρώτη φορά που τραγούδησα ήταν στο «Αυγό του Κόκκορα». Και όταν ανέβηκα να τραγουδήσω κάτι έγινε, όλοι μου έδωσαν σημασία και έπεσαν πάνω μου. Λέω από μέσα μου «για να συμβαίνει αυτό, για να πέφτουν όλοι πάνω μου, κάτι υπάρχει, τους αρέσω». Από την πρώτη στιγμή μού δίνανε το ΟΚ, όπου κι αν πήγαινα και τραγουδούσα. Ο κόσμος ήταν αυτός που του άρεσε η φωνή μου. Δεν ήταν οι καλλιτέχνες, οι συνεργάτες, οι συνάδελφοί μου που με άκουσαν και είπαν «έχεις καλή φωνή, προχώρα». Δεν το άκουσα ποτέ στη ζωή μου, ό,τι έκανα το έκανα μόνη μου. Υπήρχαν θετικές αντιδράσεις πολλές φορές,  πορεύτηκα όμως με προσωπικό πείσμα, θέληση και τσαμπουκά. Τον βρήκα τον τσαμπουκά μου και τον τρόπο να ανοίγω τα φτερά μου χωρίς να μπορεί κανένας να μου τα ψαλιδίζει.

Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Μπορείς να το κάνεις, αν κάνεις focus σε αυτό που θέλεις πραγματικά και αν δεν σε επηρεάζει τίποτα από το περιβάλλον σου. Είσαι μόνο εσύ και ο θεός.

Αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα δηλαδή, θα επέλεγες να πας στο Voice;

Ανάλογα με τη φάση που θα ήμουν. Γι’ αυτό και εμείς τώρα το Voice το κάναμε με αγάπη. Προσεγγίσαμε τα παιδιά με αγάπη, τους είπαμε πράγματα που εγώ θα ήθελα πραγματικά να μου τα λέγανε στην αρχή της καριέρας μου. Ή όταν άρχισα να τραγουδάω και να μπαίνω σε αυτόν τον χώρο. Να με προϊδεάσουνε λίγο για το τι πρόκειται να έρθει. Πιστεύω ακράδαντα, ειδικά τώρα με την εμπειρία μου και έχοντας ζήσει όλο αυτό, ότι για να το καταλάβεις κάτι πρέπει πρώτα να το βιώσεις. Να ζήσεις τη ζωή για να βγάλεις το δικό σου συμπέρασμα. Το να το ακούσεις από κάποιον και να στο δώσει σαν συμβουλή είναι ωραίο, αλλά αν δεν περπατήσεις τον δρόμο, να το βιώσεις, είναι απλά λόγια. Που πρέπει να γίνουν βίωμα. Για να μπορέσει να καταλάβει κάποιος ότι αυτή η δουλειά -ή οτιδήποτε θέλεις να ακολουθήσεις στη ζωή σου- έχει τον προσωπικό του αγώνα. Έτσι είναι η ζωή. Όλος ο κόσμος αγωνίζεται.

Η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχία.

Και βέβαια δεν είναι. Σε έναν αγώνα πάντα έχεις και την αποτυχία. Πρέπει να είσαι έτοιμος να διαχειριστείς και την επιτυχία -εκεί κι αν θέλει διαχείριση- αλλά και την αποτυχία. Πρέπει να είσαι έτοιμος αν αποτύχεις σε κάτι, να το αντιμετωπίσεις. Να μη σου σπάσει τα φτερά αλλά να σε δυναμώσει. Να αποδεχτείς την αποτυχία δηλαδή. Εγώ, για να καταλάβεις, μια φορά είχα βγει σε ένα μαγαζί να τραγουδήσω και είχε από κάτω πέντε άτομα. Κι όμως την έκανα την παράσταση. Ξέρεις πόσο άσχημα αισθανόμουν; Από την άλλη, σκεφτόμουν αυτό που είχε πει ο Χατζιδάκις. «Και δύο άτομα να είναι από κάτω οφείλεις να τους σεβαστείς». Και ξέρεις τι δύναμη μου έδωσε αυτό; Με πέντε άτομα από κάτω σε ένα μαγαζί στην Αθήνα. Ήταν τότε που τραγουδούσα με τον Μητροπάνο. Ο Δημήτρης αρρώστησε και σταμάτησε το μαγαζί. Εγώ έφυγα και έπρεπε κάτι να κάνω. Πήρα τους μουσικούς του Δημήτρη, καλή του ώρα εκεί που είναι, γιατί οι ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ, έκανα αυτές τις παραστάσεις και είχα πέντε άτομα από κάτω. Αλλά είχα αγάπη και υποστήριξη από τους συνεργάτες μου. Ήταν σαν να κάνουμε πρόβα και να ευχαριστιόμαστε μεταξύ μας.

Στάθηκες δίπλα σε μεγάλες φωνές. Πέρασαν δύο χρόνια που έφυγε και ο Αντώνης Βαρδής.

Με τον Αντώνη Βαρδή δεν πρόλαβα να κάνω όσα θα ήθελα να κάνω. Δεν πρόλαβα να παίξω μαζί του και αυτό με πονάει. Όταν μου το είχε πει εγώ τραγουδούσα με την Γλυκερία. Και μου έλεγε: «Θέλεις να βγούμε εγώ, εσύ και ο Γιαννάκης»; Σκέψου τι ωραίο που θα ήταν αυτό. Αλλά έχω μάθει στη ζωή μου όταν κάνω κάτι καλλιτεχνικά να μην κάνω και κάτι άλλο παράλληλα. Είναι βάση, κώδικας και σεβασμός προς το σχήμα που είσαι. Και επειδή ήμουν τότε με την αγαπημένη μου την Γλυκερία, του είπα του Αντώνη ότι μόλις τελειώσει το σχήμα να δούμε μήπως το κάνουμε και θα είναι τέλειο. Δεν προλάβαμε όμως. Και είχαμε κάνει και όνειρα. Λέγαμε πως θα ήτανε κάτι για εδώ, για τη Θεσσαλονίκη. Μου λείπει ο Αντώνης. Μου λείπει σαν άνθρωπος, σαν συνθέτης, μου λείπει το χιούμορ του. Κλείσανε δύο χρόνια. Και ο Δημήτρης Μητροπάνος μού λείπει. Παρόλα αυτά τον έχω πάντα μπροστά μου, στα Χανιά που είχε έρθει με την οικογένειά του να με δει να τραγουδάω, τον έχω μπροστά μου. Δεν χάνονται ποτέ, ακούς και τα τραγούδια τους, και είναι σαν να σου ψιθυρίζουν στο αυτί.  Αλλά είναι αυτό που λέω. Δεν χάνουμε την ψυχή πραγματικά, είναι δίπλα μας.

Αυτό είναι που σε κάνει πιο αληθινή και δεν φοβάσαι να εκτεθείς;

Πιο χωμάτινη. Γιατί να φοβάμαι να εκτεθώ; Είναι αυτό που λέει και ο Γιάννης Πάριος στο τραγούδι που κάναμε μαζί. Πεθαίνω για τα πράγματα που γράφει ο Πάριος. Αυτή η μεγάλη προσωπικότητα και φωνή. Και τι φωνή… Η μεγαλύτερη ερωτική. Για μένα λοιπόν ο Πάριος, που ήμασταν μαζί όλο τον χειμώνα, μου δίδαξε την αλήθεια. Θα ήθελα όσο μεγαλώνω η ψυχή μου να γίνει σαν του Γιάννη. Τόσο δυνατή, καθαρή, συγκροτημένη. Ό,τι και να γίνει, ξέρει πού είναι η αλήθεια, το σωστό, το λάθος. Υποκειμενικά είναι για τον καθένα αυτά. Αλλά υπάρχει και μια οικουμενική αλήθεια. Και λέει: «Γιατί η ζωή είναι μικρή,  πολύ μικρή, τόσο μικρή και δε μου φτάνει». Δε μου φτάνει. Γι’ αυτό τα ζω όλα έτσι όπως στο περιγράφω. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Έχω σοκαριστεί με αυτά που ακούω κάθε μέρα. Μπαίνω στο ίντερνετ και βλέπω καταστροφή, σεισμούς, σκοτώνονται άνθρωποι, χάνουν περιουσίες, χάνουν τους κόπους μιας ζωής. Τι να λέμε. Κάνουμε τον σταυρό μας και ζούμε τη ζωή μας. Ό,τι μπορούμε δηλαδή. Δεν πρέπει να έρθει η καταστροφή για να ζήσεις τη ζωή σου. Δυστυχώς οι άνθρωποι πρέπει να φάμε μεγάλη «χλαπάτσα», μεγάλη σφαλιάρα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι αιώνια. Η ψυχή είναι, η ζωή  όμως όχι. Εγώ το έζησα νωρίς, γι’ αυτό και αναθεώρησα από μικρή. Μπήκα στα βαθιά από μικρή. Και ο τρόπος που η ζωή με πάει είναι προς τα εκεί. Δίνω μεγάλο αγώνα. Κάνω μεγάλη εργασία. Είναι εργασία η ζωή και πάντα μου άρεσε να είμαι μαθήτρια.

Αξίζει τουλάχιστον; Έχει λεφτά η νύχτα;

Όχι τόσο όσο λένε. Σίγουρα η νύχτα είναι δύσκολο επάγγελμα και η φθορά είναι μεγάλη, άσχετα που γελάμε και κάνουμε τον κόσμο να διασκεδάζει και διασκεδάζουμε και εμείς. Σίγουρα δεν έχει τα λεφτά που πήρανε κάποτε. Δεν είναι οικονομικά αυτό που άκουγα και εγώ κάποτε. Δεν είναι αυτό που νομίζει ο κόσμος. Ο κόσμος πιστεύει ότι είσαι εκατομμυριούχος και δεν ξέρεις τι έχεις. Δεν μπορούνε να καταλάβουν ότι μπορεί και να μην έχεις καμιά φορά ούτε ένα ευρώ μέσα στην τσέπη. Δεν είναι κακό όμως το να μην έχεις λεφτά. Εμείς το κάναμε να είναι κακό. Έχουμε γίνει ληστές οι άνθρωποι. Δεν λέω να «μένεις» τελείως, αλλά και αυτή η γλύκα του «δώσε μου δέκα ευρώ» είναι υπαρκτή. Τώρα, στον καιρό της κρίσης, μπορεί να το ακούς αυτό κάπως. Αλλά η κρίση είναι για όλους. Δεν είναι για έναν. Αυτή τη στιγμή πρέπει να γίνουμε ένα. Να γίνουμε αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε οι Έλληνες. Όχι αυτό που θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε. Αυτήν την αλήθεια μας αν βγάλουμε, θα δούμε το πόσο ωραίος λαός είμαστε. Εγώ που ταξιδεύω στο εξωτερικό και ακούω τι λένε για τους Έλληνες πολλές φορές θλίβομαι. Και λέω «τι λένε;». Αισθάνομαι ότι μας ζηλεύουνε, γιατί σαν την Ελλάδα δεν έχει. Ο Θεός έδωσε το καλύτερο κομμάτι του σε εμάς.

Θα «βγούμε» ποτέ;

Η ευχή είναι να «βγούμε». Να συνειδητοποιήσουμε αυτό που είμαστε και να παλέψουμε. Εγώ είμαι και πόντια. Η ρίζα μου ήρθε από τον Πόντο και το βλέπω σοβαρά αυτό.

Ο κόσμος;

Ο κόσμος έχει τόση αγάπη μέσα του και όταν τους προκαλείς να βγάλουν όλη αυτήν την αγάπη, είναι οι πιο όμορφοι άνθρωποι του κόσμου. Φωτίζει το πρόσωπο τους, γελάνε τα μάτια τους, σηκώνονται όρθιοι, χορεύουν, ξεχνιούνται, είναι έξω καρδιά. Εγώ τους βλέπω και χαίρομαι διπλά. Ξεφεύγουν από την καθημερινότητα. Και η μουσική γι’ αυτό είναι εδώ και εμείς είμαστε «οχήματα». Είμαστε για να μπορέσουμε να τους θυμίσουμε. Χωρίς τη μουσική θα είχαμε αυτοκτονήσει όλοι. Εγώ σίγουρα δηλαδή. Εμένα η μουσική αν δεν ήταν στην ζωή μου, δεν ξέρω αν θα ζούσα, στο λέω συνειδητά.

Τι ακολουθεί στο μέλλον;

Έχει συναυλίες πολλές και κάποιες στη Γερμανία, εκεί όπου γεννήθηκα, και κλείνει ο κύκλος του καλοκαιριού. Σκέφτομαι και κουβεντιάζω να είμαι σε κάποια μουσική σκηνή. Επειδή πραγματικά έχω κάνει ωραίες συνεργασίες, έχω ζήσει δυνατές στιγμές με τους συνεργάτες, με μεγάλα ονόματα και σπουδαίους καλλιτέχνες, νιώθω πλούσια από αυτό και μόνο. Θέλω τώρα να κάνω κάτι διαφορετικό. Το διαφορετικό έχει και τους κινδύνους του αλλά θέλω να πειραματιστώ. Έχω πολλές ιδέες, βγαίνει ο καινούργιος μου δίσκος και παράλληλα βγάζω έναν δίσκο με ποντιακά. Έχω τον Γιώργο Παπαδόπουλο που συνεργαζόμαστε τέλεια και με «βρίσκει» μουσικά παραπάνω από τον εαυτό μου. Ξέρει τον τρόπο να με φέρει να ακούσω κάτι που κρίνει ότι μου ταιριάζει. Εγώ δεν τα «μυρίζω» τα τραγούδια συνήθως. Να φανταστείς και για το «λάθος» ο Βαρδής επέμενε. Από την άλλη, σε μερικά τραγούδια το νιώθω. Όπως με το «Τετάρτη βράδυ». Είχα πάθει καψούρα, το άκουγα συνέχεια και τρελαινόμουν. Μου ζέσταινε την ψυχή και με έκανε καλά.

Αυτό κάνει και ο έρωτας.

Χωρίς έρωτα δεν πάμε πουθενά. Αχ, αυτός ο έρωτας… Με λιγότερο πάθος όμως και λίγο πιο ισορροπημένα, για να τον ευχαριστηθούμε. Το πάθος σε στραβώνει. Στη μέση όλα… Είμαι της ισορροπίας…

Από το φύλλο της THESSNEWS #18 (10-11/09/2016)