Βιβλιοκριτική του Χρήστου Νικολαΐδη για το βιβλίο του Ανδρέα Βενιανάκη «Ποντάροντας στη Γερμανική ρουλέτα» (Εκδόσεις Επίκεντρο)
Ολοκληρώνοντας κανείς (όπως ο γράφων) το βιβλίο του Ανδρέα μένει με μία δυσάρεστη, μάλλον πικρή γεύση.
Όλο το φοβερά πλούσιο πληροφοριακό υλικό που παρουσιάζει στις σελίδες του και μάλιστα ο ντοκιμαντερίστικος και «φιλμ νουάρ» τρόπος που το παρουσιάζει, δίνει ολοκάθαρη την εικόνα της, προς λύπηση κατοχικής Θεσσαλονίκης. Προς λύπηση είναι όπως προς λύπηση είναι κάθε κοινωνία ή κοινωνικό κομμάτι στο οποίο «κουμάντο κάνουν» όχι οι πιο άξιοι, ικανοί και λαμπροί μα τα πιο μεγάλα καθάρματα. Όλοι εκείνοι που κερδίζουν σε καιροσκοπισμό, αλητεία και αδίστακτες πράξεις.
Ο Ανδρέας Βενιανάκης μας παρέχει μία πολύτιμη υπηρεσία, αφού με τη δουλειά του, όπως ακριβώς έκανε και στο προηγούμενο βιβλίο του για τον Δάγκουλα, μάς παρουσιάζει νέτα- σκέτα και μάλιστα κατάφατσα την αληθινή εικόνα της αγαπημένης μας πόλης και των κατοίκων της, κατά τη μαρτυρική εκείνη περίοδο.
Το υλικό του διαλύει διάφορες ρομαντικές προσεγγίσεις. Και παρουσιάζει γεγονότα που δείχνουν πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν ζει χωρίς κανόνες. Όταν η μόνη σταθερά είναι η επιβίωση και όλα μπροστά της υποχωρούν.
Από τις σελίδες παρελαύνουν κουστουμαρισμένα καθάρματα και οι αποτρόπαιες πράξεις τους με απίστευτες λεπτομέρειες. Η αθλιότητα τους έχει τεράστια γκάμα: από καζίνο, εστιατόρια και πορνεία μέχρι οικοδομικές εργασίες, δημόσια έργα και διευκολύνσεις κάθε είδους προς τον κατακτητή και τα πρωτοπαλίκαρα του.
Το έργο του Ανδρέα είναι εξαιρετικό. Με πολυετή και κοπιώδη έρευνα σε διάφορα αρχεία, η οποία είναι εμφανής στις σελίδες του βιβλίου, μας παρουσιάζει μια ακόμα πτυχή του δοσιλογισμού και των δοσίλογων που εγκλημάτησαν σε βάρος των Ελλήνων πολιτών και υπονόμευσαν με κάθε τρόπο τον αγώνα κατά των ναζί κατακτητών. Χωρίς δυστυχώς να λάβουν την τιμωρία που τους άξιζε.
Την εποχή του μεσοπολέμου πολλοί από τους Έλληνες που ζούσαν για διάφορους λόγους στη Γερμανία, επέστρεψαν στην Ελλάδα. «Η αιτία δεν ήταν η νοσταλγία και οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης, αλλά η εντολή της γερμανικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας να διεξάγουν κατασκοπία κατά της χώρας καταγωγής τους». Όλοι αυτοί, στη διάρκεια της διαμονής τους στη Γερμανία, στρατολογήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες των ναζί, ώστε να αποτελέσουν τους ιδανικούς κατασκόπους.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Περικλής Νικολαΐδης. «Στην ομάδα των «ευπατριδών» που επέστρεψε στην Ελλάδα με σκοπό να υπηρετήσει τη γερμανική πολεμική μηχανή, ξεχώρισε ο Περικλής Νικολαΐδης. Το άστρο του στο πάνθεον των δοσίλογων έφεγγε σε όλη τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με την υποστήριξη της GFP δημιούργησε ένα κατασκοπευτικό δίκτυο που απλώθηκε σε όλη τη Μακεδονία […] Τον Νικολαΐδη και τους άλλους «ευπάτριδες», πλαισίωσε ένα επιτελείο ικανών και αδίστακτων ατόμων τα οποία επάνδρωσαν κατασκοπευτικά δίκτυα που εργάστηκαν για τα γερμανικά συμφέροντα». Ακόμη, από αυτά τα άτομα, στελεχώθηκαν και οι ομάδες οι οποίες όταν αποχωρούσαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, θα παρέμεναν και «Θα συνέχιζαν τον πόλεμο δολιοφθοράς και συλλογής πληροφοριών, αφήνοντας χρονικά περιθώρια στη γερμανική ισχύ να ανακάμψει…». Οι ομάδες αυτές εξουδετερώθηκαν πριν καν ενεργοποιηθούν.
Καλή ανάγνωση.
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.