Γιώργος Πυρπασόπουλος: «Ο κόσμος συσσωρεύει πράγματα, νιώθω ότι κανείς δεν θα τον υπερασπιστεί, οχυρώνεται στον εαυτό του»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Γιώργος Πυρπασόπουλος στη Real life και τη δημοσιογράφο Μαρίνα Τσικλητήρα.

Μεταξύ άλλων, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε από καρδιάς στον σεξισμό και τον ρατσισμό, που έχουν έρθει στην επιφάνεια το τελευταίο διάστημα, καθώς και την έντονη κριτική που ασκείται σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πάρα πολύς λόγος για τον σεξισμό, τον ρατσισμό, θέματα που άγγιξε και η φετινή θεατρική σου παράσταση, τα «Αξύριστα πηγούνια». Ίσως ποτέ δεν έχει γίνει τόσο μεγάλη και συλλογική προσπάθεια να σταματήσει η αδικία, κι όμως τη βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας πιο έντονη από ποτέ. Πως το σχολιάζεις;

Νομίζω ότι είναι η πληροφορία που τρέχει πολύ γρήγορα και εκπέμπεται από πάρα πολλούς πομπούς. Αυτό που κάποτε μάθαιναν τέσσερις – πέντε, τώρα το μαθαίνουν όλοι. Όλα αναδύονται στην επιφάνεια. Ίσως, επίσης, είναι η ώρα για την κοινωνία να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να έρθει αντιμέτωπη με στερεότυπα, προκαταλήψεις, κακές συμπεριφορές, όσο δηλαδή ήταν θαμμένα κάτω από το χαλί.

Βέβαια, έχουμε φτάσει και στο σημείο να φοβάται κανείς να μιλήσει ανοικτά, εφόσον χιλιάδες είναι έτοιμοι να τον κρίνουν αρνητικά. Αυτό πως σου φαίνεται;

Αναρωτιέμαι αν είναι ίδιον των Ελλήνων να κουνάνε το δάχτυλο… Μια εξήγηση που δίνω εγώ είναι πως, σε ότι αφορά τη Δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα και την απονομή της, υπάρχει μια αχαρακτήριστη καθυστέρηση. Κι έτσι ο κόσμος συσσωρεύει πράγματα, νιώθω ότι κανείς δεν θα τον υπερασπιστεί, οχυρώνεται στον εαυτό του, κοιτάζει την πάρτη του και προσπαθεί να βρει το δίκαιο μόνος του, καμιά φορά φτάνει στο σημείο να αυτοδικήσει. Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι είναι λίγο στα κάγκελα με το ζήτημα της Δικαιοσύνης και βέβαια έχουμε κουραστεί και με τις απανωτές κρίσεις. Όμως, αντί να θυματοποιούμαστε, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Είμαστε αιώνιοι έφηβοι και θεωρώ ότι ευθύνεται η παιδεία, με την οποία κανείς δεν έχει ασχοληθεί ποτέ σοβαρά. Αντί να υπάρξει όραμα για πολίτες νοήμονες, σκεπτόμενους, με σωστή κρίση και αρχές, θυσιάζεται στον βωμό της πολιτικής.