Στα έδρανα του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών στην Θεσσαλονίκη, κάθεται ένας φοιτητής διαφορετικός από τους άλλους: ο Ανέστης Λιτοβολής, σχεδόν 80 ετών, από το Ασβεσταριό Γιαννιτσών, στο νομό Πέλλας, αποδεικνύει καθημερινά ότι η ηλικία δεν αποτελεί ποτέ εμπόδιο για τη μάθηση – αντίθετα, μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης και δύναμης.
Με μια επιτυχημένη πορεία ως εργολάβος δημοσίων έργων και ιδιοκτήτης τεχνικής εταιρείας, ο κ. Λιτοβολής δεν ακολούθησε τη συμβατική διαδρομή προς την ανώτατη εκπαίδευση, αλλά δεν παράτησε ποτέ το όνειρό του για ένα πτυχίο.
Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, που τον έφερε αντιμέτωπο με την πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής του – οι γιατροί του έδιναν μόλις 60% πιθανότητες να ζήσει – στάθηκε η αφορμή για μια νέα αρχή. Όπως αφηγείται ο ίδιος, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, μετά από διασωλήνωση και 26 ημέρες σε τεχνητό κώμα, όταν επανήλθε, αποφάσισε να «πιάσει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει» – από το Γυμνάσιο. «Έβαλα ξανά στόχο να τελειώσω το σχολείο», λέει. Φοίτησε στο Εσπερινό Λύκειο και αποφοίτησε με 19,4, κερδίζοντας επάξια μια θέση στο Πανεπιστήμιο. «Ήταν όνειρό μου να μάθω τη θεωρία για όλα όσα έκανα στην πράξη. Ήθελα να τα παντρέψω. Και αυτό έκανα», τονίζει.
Η επιθυμία του να φοιτήσει στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών δεν ήταν τυχαία. Ένας συνεργάτης του, πολιτικός μηχανικός, τον είχε εντυπωσιάσει με τη γνώση και την τεχνική του προσέγγιση στα έργα: «Με μάγεψε ο τρόπος που μιλούσε για τις γέφυρες, για τις μεταλλικές κατασκευές. Μου είπε: “Όταν σου δοθεί η ευκαιρία, πήγαινε να τα μάθεις”». Και όταν του δόθηκε, δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Σήμερα, στα 80 του, ο Ανέστης Λιτοβολής είναι σχεδόν στο τέλος των σπουδών του. «Ένας χρόνος έμεινε», λέει με χαμόγελο. Αγαπημένα του μαθήματα, φυσικά, το σκυρόδεμα και οι μεταλλικές κατασκευές – «αυτά που σχετίζονται με τη δουλειά μου». Μάλιστα, στις μεταλλικές κατασκευές «παίρνω πάντα δέκα», τονίζει με υπερηφάνεια. Και αν όλα πάνε καλά, ονειρεύεται και μεταπτυχιακό: «Το είπα στη γυναίκα μου και το εννοώ. Έχω τόση αγάπη για τους επιστήμονες. Τους λατρεύω!».
Η επιστροφή του στα θρανία δεν ήταν χωρίς δυσκολίες. Η τεχνολογία, όπως παραδέχεται, είναι ένα εμπόδιο: «Βλέπω τα παιδιά πώς κινούνται με τα κινητά και τον υπολογιστή… εγώ χτυπάω δύο πλήκτρα μαζί». Όμως επιμένει. Με πείσμα, πίστη και την υποστήριξη της οικογένειάς του -παρότι η σύζυγός του δυσκολεύεται όταν μένει μόνη- συνεχίζει ακούραστα. «Ό,τι ξεκινάω, το τελειώνω. Το θεωρώ γρουσουζιά να παρατάω πράγματα».
Και οι συμφοιτητές του; «Στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί. Τώρα όμως είμαστε φίλοι – με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι εξαιρετικά παιδιά, και οι καθηγητές επίσης. Με έχουν εξομοιώσει πλήρως με τους 18χρονους. Δεν υπάρχει καμία διάκριση – και ούτε θέλω να υπάρξει», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Λιτοβολής.
Την αγάπη φοιτητών και καθηγητών επιβεβαιώνει η Κλαίρη Πετρουτσάτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ. «Είναι (ο κ. Λιτοβολής) ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου, ένας αισιόδοξος άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει στη ζωή. Είνα κι ένας λαμπρός μου φοιτητής. Τον έχουν αγκαλιάσει οι φοιτητές επειδή ουσιαστικά βλέπουν αυτό το αισιόδοξο μήνυμα που τους δίνει: ότι ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω και να ακολουθείς τα όνειρά σου σε όποια ηλικία κι αν είσαι – διά βίου μάθηση. Είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα προς όλους και ιδιαίτερα προς τα νέα παιδιά», εξηγεί.
Ο κ. Λιτοβολής δεν έχει πλέον την πίεση της επαγγελματικής αποκατάστασης – το κεφάλαιο της αγοράς εργασίας έχει κλείσει για εκείνον. Το κίνητρό του είναι καθαρό: η αγάπη για τη γνώση. «Η γνώση είναι δύναμη. Σε βγάζει σε ένα άλλο επίπεδο. Γι’ αυτό λέω και στους παππούδες: να αφήσουν το καφενείο και να πιάσουν τα βιβλία».
Ο Ανέστης Λιτοβολής δεν είναι απλώς ένας 80χρονος φοιτητής. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η θέληση μπορεί να νικήσει τα πάντα – ακόμη και τον χρόνο. Ένας άνθρωπος που αποφάσισε να ξαναχτίσει τη ζωή του, όχι με το μυστρί, αλλά με τα βιβλία. Και να διδάξει, σιωπηλά αλλά ουσιαστικά, τι σημαίνει επιμονή, αξιοπρέπεια και αγάπη για τη γνώση.
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.