Τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο απένειμε το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στη σπουδαία Ιταλίδα ηθοποιό Μόνικα Μπελούτσι.
«Είναι τιμή μου που παραλαμβάνω αυτό το βραβείο και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη που βρίσκομαι στην Ελλάδα», είπε, μεταξύ άλλων, η Μόνικα Μπελούτσι, παραλαμβάνοντας το τιμητικό βραβείο από τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στον κατάμεστο κινηματογράφο Ολύμπιον.
Την εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε πριν την προβολή της «Μαλένα», της ταινίας που εκτόξευσε την καριέρα της Μόνικα Μπελούτσι, άνοιξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης.
«Σήμερα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τιμά μία σπουδαία ηθοποιό, η οποία εδώ και 30 χρόνια κατέχει ξεχωριστή θέση στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ξεκινώντας από τις ταινίες της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Ιταλίας, έγινε πολύ γρήγορα διάσημη ερμηνεύοντας ρόλους και στα αγγλικά και στα γαλλικά, σε ταινίες όπως ο Δράκουλας του Φράνσις Φορντ Κόπολα, το Διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης (L’appartement), το Βασικός ύποπτος για φόνο (Under suspicion), Η αδελφότητα των λύκων (Le pacte des loups), το Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα και βέβαια την εμβληματική Μαλένα του Τζιουζέπε Τορνατόρε που θα δούμε σε λίγο.
Σε αυτό το υπόδειγμα κινηματογράφου εποχής, το οποίο ξεδιπλώνει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ευρωπαϊκής ιστορίας, η Μόνικα Μπελούτσι παραδίδει μια μνημειώδη ερμηνεία, πλάθοντας έναν ατρόμητο, πολυεπίπεδο γυναικείο χαρακτήρα. Ακολούθησε μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, το Μη αναστρέψιμος (Irréversible) του Γκασπάρ Νοέ, το Matrix, Τα πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον, το Spectre δίπλα στον Τζέιμς Μποντ, το υπέροχο Τα θαύματα (Le meraviglie), το On the milky road του Εμίρ Κουστουρίτσα και τόσα άλλα», είπε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης.
Η ιδιοσυγκρασιακή προσέγγιση του ελληνικού κοινωνικοπολιτικού πλαισίου από τον Νίκο Περάκη στην πάροδο των χρόνων μέσα από τη φιλμογραφία του, αποτέλεσε το αντικείμενο της ημερίδας με τίτλο «Success Story ή Άρπα Colla; Η Ελλάδα του Νίκου Περάκη», που πραγματοποιήθηκε από το Εργαστήριο Μελέτης Ελληνικού Κινηματογράφου & Τηλεόρασης του Τμήματος Κινηματογράφου ΑΠΘ, στο πλαίσιο του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, χθες, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Τέλος, μια ειδική προβολή της ταινίας «Το παρελθόν μιας γυναίκας», ενός φιλμ που σπάνια προβάλλεται στη μικρή οθόνη, διοργάνωσε στη μνήμη της κορυφαίας ελληνίδας ηθοποιού Μαίρης Χρονοπούλου το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τη Finos Film.
Πριν την προβολή της ταινίας μίλησαν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο εκπρόσωπος και υπεύθυνος επικοινωνίας της Finos Film, Στάθης Καμβασινός, ο κριτικός κινηματογράφου Ιάσων Τριανταφυλλίδης και ο σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας.
Ο κ. Ανδρεαδάκης καλωσόρισε το κοινό στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, λέγοντας: «Η Μαίρη Χρονοπούλου ήταν μια από τις πιο σημαντικές, γοητευτικές και σαγηνευτικές παρουσίες σε ολόκληρο τον ελληνικό κινηματογράφο, μια γυναίκα που είχε σημαδέψει αυτό το Φεστιβάλ, καθώς είχε συμμετάσχει πολλές φορές με ταινίες σε διαφορετικές περιόδους της ελληνικής κινηματογραφίας. Η Μαίρη Χρονοπούλου μπορεί να μην είναι πια μαζί μας, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε το σινεμά προσφέρει αθανασία, οπότε θα είναι για πάντα κοντά μας.»
«Ήταν μια κυρία με το Κ κεφαλαίο, μια σαγηνευτική γυναίκα όπως είπε ο Ορέστης, με πολύ πλούσιο ταλέντο, ακαταμάχητη ομορφιά και θηλυκότητα, απαράμιλλο στυλ, με φινέτσα και πάνω απ’ όλα με ευθύ χαρακτήρα», είπε ο κ. Καμβασινός. «Πέρασε πάρα πολλά στη ζωή της και τα αντιμετώπισε με μεγάλη θέληση και αποφασιστικότητα. Πέρασε το κατώφλι της Finos Film το 1954 με μια εμφάνιση στην ταινία Χαρούμενο Ξεκίνημα του Ντίνου Δημόπουλου. Τέσσερα χρόνια αργότερα παίρνει έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Από το 1963 μέχρι και το 1970 πρωταγωνιστεί σε μια πλειάδα δραματικών ταινιών, κυρίως σε ρόλο ντάμας και μοιραίας γυναίκας. Η ίδια ήθελε διακαώς να συμμετέχει και να πρωταγωνιστήσει σε μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος αρχικά είχε πολύ μεγάλους ενδοιασμούς, ωστόσο της έκανε ένα δοκιμαστικό και μετά απ’ αυτό έβαλε στην άκρη κάθε δισταγμό. Πρωταγωνίστησε λοιπόν σε τρία πολύ γνωστά μιούζικαλ (Μια κυρία στα μπουζούκια, Οι θαλασσιές οι χάντρες και Γοργόνες και μάγκες). Μάλιστα, στο Μια κυρία στα μπουζούκια ερμήνευσε με απρόσμενα τεράστια επιτυχία δύο τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, τα οποία κάνουν θραύση μέχρι και σήμερα» πρόσθεσε.
Παράλληλα, μίλησε για την ταινία Το παρελθόν μιας γυναίκας του 1968 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη. «Είναι μια δραματική ταινία στην οποία είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια, μια ταινία με στοιχεία φιλμ νουάρ με απρόβλεπτα στοιχεία και ανατροπές, με πολύ δυνατή πλοκή, εξαιρετικές ερμηνείες, εξαιρετική μουσική του Κώστα Καπνίση. Τη φωτογραφία την υπογράφει ο Νίκος Δημόπουλος, ενώ τα γυρίσματα αποτελούν κι ένα ντοκουμέντο για την Αθήνα», τόνισε ο κ. Καμβασινός. Σε ερώτηση του κοινού σχετικά με τους ενδοιασμούς του Γιάννη Δαλιανίδη για τη συμμετοχή της Μαίρης Χρονοπούλου σε μιούζικαλ, ο κ. Καμβασινός απάντησε πως έχει την αίσθηση ότι «ο Δαλιανίδης είχε αντιρρήσεις επειδή την είχαν συνηθίσει σε δραματικές ταινίες και ρόλους μοιραίας γυναίκας και πίστευε πως δεν θα ανταποκριθεί στους πιο ιδιαίτερους ρόλους των μιούζικαλ». Σε αυτό το σημείο, ο Ιάσων Τρανταφυλλίδης προσέθεσε πως «ο Δαλιανίδης έλεγε πως δεν είναι δυνατό να παίξει σε μιούζικαλ γυναίκα της οποίας το πρόσωπο είναι σαν να έχει βγει από πίνακα του Μοντιλιάνι».
Αμέσως μετά, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης σημείωσε πως «το σπάνιο είναι ότι αγαπήθηκε από πολλές διαφορετικές γενιές Ελλήνων κινηματογραφιστών: τη γενιά του Γιάννη Δαλιανίδη, τη γενιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στις ταινίες του οποίου έπαιξε, αλλά και την πιο σύγχρονη γενιά του Σύλλα Τζουμέρκα, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή μαζί μας», και έδωσε τον λόγο στον σκηνοθέτη.
«Η Μαίρη Χρονοπούλου για μένα είναι μια από τις πιο σημαντικές, αν όχι η πιο σημαντική ελληνίδα ηθοποιός για έναν βασικό λόγο: έχει την αντίληψη του genre. Κατάφερε να περάσει από δράματα σε κωμωδίες, σε μιούζικαλ, σε φιλμ νουάρ, σε arthouse σινεμά της δεκαετίας του ’70 και του ’80, με απαράμιλλη ρώμη, χάρη και θέρμη» είπε ο κ. Τζουμέρκας.
«Αυτές είναι τρεις ποιότητες, τις οποίες μπόρεσε να διατηρήσει σε εντελώς διαφορετικά είδη ταινιών και συνεργαζόμενη με εντελώς διαφορετικούς σκηνοθέτες, διατηρώντας μια κινηματογραφική περσόνα τόσο ευέλικτη που μπορούσε να γυρίσει με διαφορά 2-3 χρόνων δύο ταινίες του Γεωργιάδη (Το χώμα βάφτηκε κόκκινο και Τα κόκκινα φανάρια) με εντελώς διαφορετικούς ρόλους», πρόσθεσε. «Για μένα, η συγκλονιστικότερη ερμηνεία της ήταν στον Φόβο του Κώστα Μανουσάκη του 1966 (το πειστικότερο ζευγάρι της δεκαετίας του ’60 με τον Αλέξη Δαμιανό), μια ταινία που καθόρισε τη δική μου γενιά κινηματογραφιστών όσο λίγες. Στη συνέχεια, πέρασε στα γνωστά υπέροχα μιούζικαλ αυτής της εποχής, στα οποία κάνει ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Στο «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», μάλλον το καλύτερο σενάριο του Φώσκολου και μία από τις καλύτερες ταινίες του Δαλιανίδη δίνει μια ερμηνεία χολιγουντιανού μελοδράματος.
Από εκεί πέρασε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές δεκαετίας ’80 στους «Κυνηγούς» του Αγγελόπουλου και στη δεύτερη κορυφαία ερμηνεία της για μένα, που είναι στο «Ταξίδι στα Κύθηρα», μια από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού σινεμά. Εκεί, καταφέρνει να ενσωματώσει στην κινηματογραφική της περσόνα όλα τα διδάγματα της δεκαετίας του ’70 και να δώσει μια ερμηνεία στο στυλ της Φέι Νταναγουέι ή της Τζένα Ρόουλαντς, προσαρμοσμένη στο ελληνικό arthouse σινεμά, κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Έφτασε, στις τελευταίες της πια ταινίες, στα «Παιδιά της χελιδόνας», που είναι μια ταινία που αγαπούσε και η ίδια πάρα πολύ, να ενσωματώσει όλο το ιστορικοπολιτικό μελόδραμα στο ελληνικό σινεμά, μέχρι και την τελευταία της ταινία, του Χάρη Παπαδόπουλου».
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.